| | | | | | |
|
دام است جهان تو، ای پسر، دام |
|
زین دام ندارد خبر دد و دام |
|
|
در دام به دانه مباش مشغول |
|
دانهی تو چه چیز است جز می و جام؟ |
|
|
خور خوار شدهستی چو مرغ لیکن |
|
ناچاره پشیمان شوی به فرجام |
|
|
امید چه داری که کام یابی؟ |
|
در دام کسی کام یابد ای خام؟ |
|
|
کامستی اگر پایدی، ولیکن |
|
کامی که نپاید نباشد آن کام |
|
|
زین قد چو تیر و الف چه لافی؟ |
|
کین زود شود چون کمان و چون لام |
|
|
جان وام خدای است در تن تو |
|
یک روز ز تو باز خواهد این وام |
|
|
گر باز دهی وام او به خوشی، |
|
ور نی بستاند به کام و ناکام |
|
|
اندر طلب وام تازیان است |
|
همواره چنین سال و ماه و ایام |
|
|
چون با پدرت چاشت خورد گیتی |
|
ناچار خورد با تو ای پسر شام |
|
|
خوش است جهان از ره چشیدن |
|
چون شکر و چون شیر و مغز بادام |
|
|
لیکن سوی مرد خرد خوشیهاش |
|
زهر است همه چون فروشد از کام |
|
|
گیتی چو دو در خانه است، او را |
|
آغاز یکی در، دگر در انجام |
|
|
زین در چو در آئی بدان برون شو |
|
در سر چنین گفت نوح با سام |
|
|
بیهوده چه داری طمع در این جای |
|
آرام؟ که این نیست جای آرام |
|
|
بس بی خطر و خوار کام یابی |
|
زین جای بیاندام و عمر سوتام |
|
|
دل را ز جهان بازکش که گیهان |
|
بسیار کشیده است چون تو در دام |
|
|
ای بس ملکان را که او فرو خورد |
|
با ملکت و با چاکران و خدام |
|
|
بهرام کجا رفت و اردوان کو؟ |
|
گیرم که توی اردوان و بهرام |
|
|
از بهر چه اندر سرای فانی |
|
بردی علم ای خام خیره بر بام؟ |
|
|
ناتام در این جایت آوریدند |
|
تا روزی از این جا برون شوی تام |
|
|
اسلام دبستان توست و عالم |
|
مانند سرایی است خوش پر اصنام |
|
|
در خانهی استاد علم و دینت |
|
پیغمبرت استاد و چوب صمصام |
|
|
اسلام دبستان توست، پورا، |
|
بتخانه پر اسپ است و مال و استام |
|
|
بنگر که چگونه از این دبستان |
|
بگریخته سوی بتان شد این عام |
|
|
اینها که همه فتنهی بتانند |
|
از دین چه به کارستشان مگر نام؟ |
|
|
آنک او بدود پیش میر ده میل |
|
هرگز نرود زی نماز ده گام |
|
|
این غاشیه کش گشته پیش غالب |
|
وان بسته میانک به پیش بسطام |
|
|
زی عامه چو تو مال و ملک داری |
|
خواهی علوی باش و خواه حجام |
|
|
این دیو سران را مدار مردم |
|
گر هیچ بدانی لطف ز دشنام |
|
|
گر رام شدند این خران بتان را |
|
باری تو اگر خر نهای مشو رام |
|
|
دانی که محال است اگر بماند |
|
ارواح چنین در سرای اجسام |
|
|
دانی که چون این جای نیست جایی است |
|
روحی که مجرد شده است از اندام |
|
|
یک یک چو برون میروند از این جا |
|
این کار به آخر رسد سرانجام |
|
|
آن گاه بیابند داد هر کس |
|
مظلوم بگیرد گلوی ظلام |
|
|
آن روز بباید ستمگران را |
|
داد ضعفا داد و داد ایتام |
|
|
غایب نشده است ایچ از اول کار |
|
تا آخر چیزی ز علم علام |
|
|
هرگز نپسندد ز خلق بیداد |
|
آنک این فلک او آفرید و اجرام |
|
|
این حکم د راین کارکرد پیداست |
|
با آنکه رسول آمده است و پیغام |
|
|
لیکن نکند حکم حاکم عدل |
|
تا وقت نیاید فراز و هنگام |
|
|
امروز بد و نیک مینویسند |
|
بیکار نمانده است و یافه اقلام |
|
|
غره چه شدهستی به عمر فانی |
|
مشتاب به کار و ز دیگ ماشام |
|
|
کاین گنبد گردان گرد بدرام |
|
شوریده بسی کرد کار پدرام |
|
|
گر حاکم حکام را مقری |
|
در خلق چرایی چو گرگ و ضرغام؟ |
|
|
«ای مام» یتیمان سوی تو خواراست |
|
لیکن تو بسی کرد خواهی «ای مام» |
|
|
امروز بده داد خویش کایزد |
|
فردا همه بر حق راند احکام |
|
|
وز تو نپذیرند اگر تو فردا |
|
گوئی که چنین بود قسم قسام |
|
|
از حجت بشنو سخن به حجت |
|
بر حجت حجت به دل بیارام |
|