| | | | | | |
|
دور باش ای خواجه زین بیمر گله |
|
کهت نیاید چیز حاصل جز گله |
|
|
هر که در ره با گلهی خوگان رود |
|
گرد و درد و رنج یابد زان گله |
|
|
خانه خالی بهتر از پر شیر و گرگ |
|
دانیال این کرد بر دانا مله |
|
|
همچو بلبل لحن و دستانها زنند |
|
چون لبالب شد چمانه و بلبله |
|
|
وز نهیب مذن و بانگ نماز |
|
اندرون افتد به تنشان زلزله |
|
|
آب تیره است این جهان، کشتیت را |
|
بادبان کن دانش و طاعت خله |
|
|
گر کله زد جاهلی با بخت بد |
|
مر تو را با او نباید زد کله |
|
|
چون کله گم کرد نادان مر تو را |
|
کی تواند دید هرگز با کله؟ |
|
|
با عمل مر علم دین را راست دار |
|
آن ازین کمتر مکن یک خردله |
|
|
کار بیدانش مکن چون خر، منه |
|
در ترازو بارت اندر یک پله |
|
|
چون به نادانی کند مزدور کار |
|
گرسنه خسپد به شب دست آبله |
|
|
چون نشوئی دل به دانش همچنانک |
|
موی را شوئی به آب آمله؟ |
|
|
علم خورد و برد خود گستردهاند |
|
پیش این انبوه و گمره قافله |
|
|
پیش این گاوان که هرگزشان نبود |
|
دل به کاری جز به کار حوصله |
|
|
نان همی جوید کسی کو میزند |
|
دست بر منبر به بانگ و مشغله |
|
|
زیمله بر تو نهاده است آن خسیس |
|
چون کشی گر خر نگشتی زیمله |
|
|
عقل تاویل است و دوشیزه نهان |
|
چون به برگ حنظل اندر حنظله |
|
|
علم حق آن است، از آن سو کش عنان |
|
عامه را ده جمله علم خربله |
|
|
پای پاکیزه برهنه به بسی |
|
چون به پا اندر دریده کشکله |
|
|
علم تاویلی به تنزیل اندر است |
|
وز مثل دارد به سر بر قوفله |
|
|
مصقله است این علم، زنگ جهل را |
|
چیز نزداید مگر کاین مصقله |
|
|
عهد یزدان است کلید و، قفل او |
|
نیست جز ترفند تقلیدی یله |
|
|
ای سپرده دل به دنیا، وقت بود |
|
که شوی مر علم دین را یکدله |
|
|
دهر بد گوهر به شر آبستن است |
|
جز بلا هرگز نزاد این حامله |
|
|
دست ازو درکش چو مردان پیش ازانک |
|
در کشندت زیر شر و ولوله |
|
|
چون نگیری سلسله داوودوار؟ |
|
پیش توست آویخته آن سلسله |
|
|
گر به تاریکی همی چشمت ندید |
|
حجت اینک داشت پیشت مشعله |
|