| | | | | | |
|
دوش تا هنگام صبح از وقت شام |
|
برکف دستم ز فکرت بود جام |
|
|
آمد از مشرق سپاه شاه زنگ |
|
چون شه رومی فروشد سوی شام |
|
|
همچو دو فرزند نوحاند ای عجب |
|
روز همچون سام و تیره شب چو حام |
|
|
شب هزاران در در گیسو کشید |
|
سرخ و زرد و بینظام و با نظام |
|
|
کس عروسی در جهان هرگز ندید |
|
گیسوش پرنور و رویش پر ظلام |
|
|
جز که بدکردار کس بیدار نه |
|
کس چنین حالی ندید ای وای مام |
|
|
روی این انوار عالم سوی ما |
|
بر مثال چشمهای بیمنام |
|
|
گفتیی هر یک رسول است از خدای |
|
سوی ما و نورهاشان چون پیام |
|
|
این زبانهای خدایاند، ای پسر |
|
بودنیها زین زبانها چون کلام |
|
|
نشنود گفتارهاشان جز کسی |
|
کهش خرد بگشاد گوش دل تمام |
|
|
قول بیآواز را چون بشنوی؟ |
|
چون ندیدی رفتن بیپای و گام |
|
|
گر همی عاصی نگوید عاصیم |
|
بر زبان، فعلش همی گوید مدام |
|
|
بر کف جاهل همی گوید نبید |
|
در بر فاسق همی گوید غلام |
|
|
قول چون خرما و همچون خار فعل |
|
این نه دین است این نفاق است، ای کرام |
|
|
من که نپسندم همی افعال زشت |
|
جز به یمگان کرد چون یارم مقام؟ |
|
|
گر به دین مشغول گشتم لاجرم |
|
رافضی گشتم و گمراه نام |
|
|
دست من گیر ای اله العالمین |
|
زین پر آفت جای و چاه تار پام |
|
|
داور عدلی میان خلق خویش |
|
بینیازی از کجا و از کدام |
|
|
آنکه باطل گوید از ما برفگن |
|
روز محشر بر سرش ز اتش لگام |
|
|
در تعجب مانده بودم زین قبل |
|
تا بگاه صبح بام از گاه شام |
|
|
چون سپیدهدم به حکمت برکشید |
|
از نیام نیلگون زرین حسام |
|
|
چون ضمیر عاقلان شد روی خاک |
|
وز جهان برخاست آن چون قیر دام |
|
|
همچنین گفتم که روزی برکشد |
|
فاطمی شمشیر حق را از نیام |
|
|
دین جد خویش را تازه کند |
|
آن امام ابنالامام ابنالامام |
|
|
بار شاخ عدل یزدان بوتمیم |
|
آن به حلم و علم و حکم و عدل تام |
|
|
جز به راه نردبان علم او |
|
نیستت راهی بر این پرنور بام |
|
|
بیبیانش عقل نپذیرد گزاف |
|
زانکه جز به آتش نشاید خورد خام |
|
|
خلق را اندر بیان دین حق |
|
او گزارد از پدر وز جد پیام |
|
|
جوهر محض الهی نفس اوست |
|
زین جهان یکسر بر آن جوهر ورام |
|
|
سر برآر این دام گنبد را ببین، |
|
ای برادر، گرد گردان بر دوام |
|
|
وین زمان را بین که چون همچون نهنگ |
|
بر هلاک خلق بگشاده است کام |
|
|
وین سپاه بیکران در یکدگر |
|
اوفتاده چون سگان اندر عظام |
|
|
نه ببیند نه بجوید چون ستور |
|
چشم دلشان جز لباس و جز طعام |
|
|
جهل و بیباکی شده فاش و حلال |
|
دانش و آزادگی گشته حرام |
|
|
باشگونه کرده عالم پوستین |
|
زاد مردان بندگان را گشته رام |
|
|
گرت خوش آمد طریق این گروه |
|
پس به بیشرمی بنه رخ چون رخام |
|
|
بر در شوخی بنه شرم و خرد |
|
وانگهی گستاخوار اندر خرام |
|
|
چون برآهختی زتن شرم، ای پسر، |
|
یافتی دیبا و اسپ و اوستام |
|
|
دهر گردن کی به دست تو دهد |
|
چون تو او را چاکری کردی مدام؟ |
|
|
ور سلامت را نمیداد او علیک |
|
پیشت آید بیتکلف بهسلام؟ |
|
|
ور بریدستی چو من زیشان طمع |
|
همچو من بنشین و بگسل زین لام |
|
|
در تنوری خفته با عقل شریف |
|
به که با جاهل خسیس اندر خیام |
|
|
پند حجت را به دانش دار بند |
|
تا تو را روشن شود ایام و نام |
|