| | | | | | |
|
دگر ره باز با هر کوهساری |
|
بخار آورد پیدا خار خاری |
|
|
همان شخ کهش حریرین بود قرطه |
|
همی از خر بر بندد ازاری |
|
|
به ابر اندر حصاری گشت کهسار |
|
شنودهستی حصاری در حصاری |
|
|
همی فرش پرندین برنوردد |
|
شمال اکنون زهر کوهی و غاری |
|
|
خزان از مهرگان دارد پیامی |
|
سوی هر باغ و دشت مرغزاری |
|
|
پر از بادست که را سر دگر بار |
|
گرانتر زو ندیدم بادساری |
|
|
چو ابدالان همیشه در رکوع است |
|
به باغ اندر ز بر هر میوهداری |
|
|
ز هر شاخی یکی میوه در آویخت |
|
چو از پستان مادر شیرخواری |
|
|
چو مستوفی شد اکنون، زان بخواهد |
|
شمال از هر درخت اکنون شماری |
|
|
ز چندین پر زر و زیور عروسان |
|
کنون تا نه فراوان روزگاری |
|
|
نماند با عروسی روی بندی |
|
نه طوق و یارهای یا گوشواری |
|
|
بهر حمله شمال اکنون بریزد |
|
گنه ناکرده خون لالهزاری |
|
|
بلی زار است کار گل ولیکن |
|
به زاری نیست همچون لاله زاری |
|
|
به خون اندر همی غلتد که دهقان |
|
نبیند خون او را خواستاری |
|
|
بهی برشاخ ازاین اندوه مانده است |
|
نژند و زرد همچون سوکواری |
|
|
جهان چون شاد خواری بود لیکن |
|
بماند آن شاد خوار اکنون چوخواری |
|
|
به پیری و به خواری باز گردد |
|
به آخر هر جوان و شاد خواری |
|
|
جهان با هیچکس صحبت نجوید |
|
کزو بر ناورد روزی دماری |
|
|
چو گشت آشفته گردد پیشگاهی |
|
رهی و بنده پیش پیشکاری |
|
|
خر بدخوست این پر بار محنت |
|
حرونی پر عواری بیفساری |
|
|
نیابی از خردمندان کسی را |
|
که او را اندر این خر نیست باری |
|
|
نگه کن تا بر این خر کس نشسته است |
|
که این بد خر نکردهستش فگاری |
|
|
ازو پرهیز کن چون گشتی آگاه |
|
که جز فعل بد او را نیست کاری |
|
|
منش بسیار دیدم و آزمودم |
|
چه گویم؟ گویم این ماری است، ماری |
|
|
جز از غدر و جفا هرچند گشتم |
|
ندیدم کار او را پود و تاری |
|
|
کجا نوری پدید آید همآنجا |
|
ز بد فعلی برانگیزد غباری |
|
|
تو را چون غمگساری داد گیتی |
|
دلت شاد است و داری کاروباری |
|
|
نهای آگه که گر غمی نبودی |
|
نبایستت هرگز غمگساری |
|
|
نباید تا نباشد جرم عذری |
|
نه صلحی، تا نباشد کارزاری |
|
|
جهان جای خلاف و بر فرودست |
|
جزین مر مردمان را نیست کاری |
|
|
تو معذوری که نشناسیش ازیرا |
|
نخستهستت هنوز از دهر خاری |
|
|
تو با او، ای پسر، روگر خوش آمدت |
|
پدر را هیچ عذری نیست باری |
|
|
گرفتم در کنارش روزگاری |
|
کنون شاید کزو گیرم کناری |
|
|
اگر من به اختیارم برتن خویش |
|
نکردم جز که پرهیز اختیاری |
|
|
خلاف است اهل دین را اهل دنیا |
|
بداند هر حکیمی بیمداری |
|
|
نکرد این اختیار از خلق عالم |
|
جز ابدالی حکیمی بختیاری |
|
|
مرا دین است یارو جفت،هرگز |
|
اگر حق را نباشد حقگزاری |
|
|
اگر با من نسازند اهل دنیا |
|
به من بر آن نباشد هیچ عاری |
|
|
خرد ما را به کار آید اگر چند |
|
نمیدارد به کارش نابکاری |
|
|
خرد بار درخت مردم آمد |
|
بدو باغی جدا گشت از چناری |
|
|
خرد بر دلت بنگاری ازیرا |
|
ازو به نیست مر دل را نگاری |
|
|
سواری گر خرد برتو سوار است |
|
که همچون تو نبیند کس سواری |
|
|
مرا شهری است این دل پر ز حکمت |
|
مرا بین تا ببینی شهریاری |
|
|
بگوش دل نگر زی من که چشمت |
|
یکی از من نبیند از هزاری |
|
|
ببین در لفظ و معنیها و رمزم |
|
بهاری در بهاری در بهاری |
|
|
مرا این روزگار آموزگار است |
|
کزین به نیستمان آموزگاری |
|
|
ز بسیاری که بردم بار رنجش |
|
شدم، گرچه نبودم، بردباری |
|
|
مجوی از کس شکاری گر نخواهی |
|
که جوید دیگری از تو شکاری |
|
|
خردمندا، تو را شعرم نثار است |
|
نثاری کان به است از هر نثاری |
|