| | | | | | |
|
عقل چه آورد ز گردون پیام |
|
خاصه سوی خاص نهانی ز عام؟ |
|
|
گفت: چو خورد نیست فلک را قرار |
|
نیست درو نیز شما را مقام |
|
|
وام جهان است تو را عمر تو |
|
وام جان بر تو نماند دوام |
|
|
دم بکشی بازدهی زانکه دهر |
|
بازستاند ز تو می عمر وام |
|
|
بازدهی بازپسین دم زدن |
|
بیشک آن روز بهناکام و کام |
|
|
گر نکنی هیچ بر این وام سود |
|
چون تو نباشد به جهان نیز خام |
|
|
وام دم توست و برو سود نیست |
|
چونش دهی باز همی جز کلام |
|
|
بازده این وام و ببر سود ازانک |
|
سود حلالستت و مایه حرام |
|
|
خوب سخن چیست تو را؟ سود عمر |
|
خوب سخن کرد تو را خوب نام |
|
|
برمکش و باز مده دم تهی |
|
باد مپیمای چنین بر دوام |
|
|
بر نفس خویش به شکر خدای |
|
سود همی گیر به رسم کرام |
|
|
جام می از دست بیفگن که نیست |
|
حاصل آن جام مگر وای مام |
|
|
خفته ازانی که نبینی ز جهل |
|
در دل تاریک همی جز ظلام |
|
|
خفته بود هرکه همی نشنود |
|
بر دهن عقل ز گردون پیام |
|
|
خفته به جانی تو ز چون و چرا |
|
نه به تن از خورد شراب و طعام |
|
|
بر ره و بر مذهب تن نیست جانت |
|
جانت به روزه است و تنت سیر شام |
|
|
حکمت و علم و خبر و پند به |
|
ز اسپ و غلام و کمر و اوستام |
|
|
از پس دنیا نرود مرد دین |
|
جز که به دانش نبود شادکام |
|
|
دنیا در دام تو آید به دین |
|
بیدین دنیا نبود جز که دام |
|
|
دام تو گشته است جهان و، چنه |
|
اسپ و ستام است و ضیاع و غلام |
|
|
اسپ کشنده است جهان جز به دین |
|
کرد نداندش کسی جرد و رام |
|
|
گر تو لگامش نکشی سوی دین |
|
او ز تو خورد زود ستاند لگام |
|
|
اسپ جهان را تو نگیری به تگ |
|
خیره مرو از پس او خامخام |
|
|
شام کنی طمع چو گیری عراق |
|
مصرت پیش است چو رفتی به شام |
|
|
ناگه روزیت به جر افگند |
|
گر بروی بر پی او گامگام |
|
|
ورچه رهی وارت گردن دهد |
|
بر تو یکی برکشد آخر حسام |
|
|
خوار برون راندت آخر ز در |
|
گرچه بخواند به نوید و خرام |
|
|
زود فرود افگندت سرنگون |
|
چونت برآورد به حیلت به بام |
|
|
آنچه همی جست سکندر، هگرز |
|
کی شد یک روز مرو را تمام؟ |
|
|
سامه کجا یافت ز دستان او |
|
رستم دستان و نه دستان سام |
|
|
کس نشنوده است که بگرفت ازو |
|
کار کسی تا به قیامت قوام |
|
|
آنچه به چشم تو ازو شکر است |
|
حنظل و زهر است به دندان و کام |
|
|
در در خاص آی به دین و مرو |
|
از پس دنیا چو خسان و لام |
|
|
طاعت یزدان به نظام آورد |
|
هرچه که دنیا کندش بینظام |
|
|
خستهی دنیا و شکستهی جهان |
|
جز که به طاعت نپذیرد لحام |
|
|
بر من ازین پیش روا کرده بود |
|
همچو بر این قافله دنیا دلام |
|
|
از پس خویشم چو شتر میکشید |
|
چشم بکوبین و گرفته زمام |
|
|
منش ندیدم نه برستم ازو |
|
جز به بزرگی و جلال امام |
|
|
آنکه بهنور پدر و جد او |
|
نور گرفته است جهان نفام |
|
|
آنکه چو گوئیش «امام است حق» |
|
هیچ کست نیز نگوید «کدام؟» |
|
|
سدره و فردوس مزخرف شود |
|
چون بزنندش به صحاری خیام |
|
|
خام نگون بخت برآید به تخت |
|
گر برود در سخنش نام خام |
|
|
چیست بزرگی؟ همه دنیا و دین |
|
جز که مرو را نشد این هر دو تام |
|
|
رایت اوی است همای و، ملوک |
|
زیر همایش همه جغد و لجام |
|
|
نیست بدین وصف زمردم مگر |
|
مستنصر بالله علیهالسلام |
|
|
تا نپذیردت، ز تو زی خدای |
|
نیست پذیرفته صلات و صیام |
|
|
دامن او گیر وزو جوی راه |
|
تا برهی زین همه بس و زحام |
|
|
پورا، گر پند پذیری همی |
|
پند من این است تو را والسلام |
|