| | | | | | |
|
لشکر پیری فگند و قافله ذل |
|
ناگه بر ساعدین و گردن من غل |
|
|
غلغل باشد به هر کجا سپه آید |
|
وین سپه از من ببرد یکسر غلغل |
|
|
شاد مبادا جهان هگرز که او کرد |
|
شادی و عز مرا بدل به غم و ذل |
|
|
نفسم چون نال بود و جسمم چون کوه |
|
کوه شد آن نال و نال که به تبدل |
|
|
نیک نگه کن گر استوار نداری |
|
شخص چو نالم که بود چون که بربل |
|
|
سی و دو درم که سست کرد زمانه |
|
سخت کجا گردد از هلیلهی کابل؟ |
|
|
قدم چون تیر بود چفته کمان کرد |
|
تیر مرا تیر و دی به رنج و تحامل |
|
|
وز سر و رویم فلک به آب شب و روز |
|
پاک فرو شست بوی و گونهی سنبل |
|
|
ای متغافل به کار خویش نگه کن |
|
چند گذاری جهان چنین به تغافل؟ |
|
|
جزو جهان است شخص مردم، روزی |
|
باز شود جزو بی گمان به سوی کل |
|
|
گرت بپرسد ز کردههات خداوند |
|
روز قیامت چه گوئیش به سر پل؟ |
|
|
چونکه نیندیشی از سرایی کانجا |
|
با تو نیاید سرای و مال و تجمل؟ |
|
|
دفتر پر کن ز فعل نیک که یک چند |
|
بلبله کردی تهی به غلغل بلبل |
|
|
اسپت با جل و برقع است ولیکن |
|
با تو نیاید نه اسپ و برقع و نه جل |
|
|
مرکب نیکیت را به جل وفاها |
|
پیش خداوند کش به دست تفضل |
|
|
پیش که بربایدت ز معدن الفنج |
|
صعب و ستمگر عقاب مرگ به چنگل |
|
|
سام و فریدون کجا شدند، نگوئی |
|
بهمن و بهرام گور و حیدر و دلدل؟ |
|
|
نوذر و کاووس اگر نماند به اصطخر |
|
رستم ز اول نماند نیز به زاول |
|
|
پاک فرو خوردشان نهنگ زمانه |
|
روی نهادهاست سوی ما به تعاتل |
|
|
چونکه ملالت همی ز پند فزایدت |
|
هیچ نگردد ملول مغز تو از مل؟ |
|
|
پای ز گل بر کشی به طاعت به زانک |
|
روی بشوئی همی به آمله و گل |
|
|
چند شقاقل خوری؟ که سستی پیری |
|
باز نگردد ز تو به زور شقاقل |
|
|
پند ز حجت به گوش فکرت بشنو |
|
ورچه به تلخی چو حنظل است و مهانل |
|
|
نیست قرنفل خسیس و خوار سوی ما |
|
گرچه ستوران نمیخورند قرنفل |
|