| | | | | | |
|
مکر و حسد را ز دل آوار کن |
|
وین تن خفتهت را بیدار کن |
|
|
نفس جفا پیشهت ماری است بد |
|
قصد سوی کشتن این مار کن |
|
|
به آتش خرسندی یشکش بسوز |
|
بر در پرهیزش بر دار کن |
|
|
سرکش و تازنده ستوری بده است |
|
زیر ادبهاش گرانبار کن |
|
|
پای ببندش به رسنهای پند |
|
حکمت را بر سرش افسار کن |
|
|
پیشه مدارا کن با هر کسی |
|
بر قدر دانش او کار کن |
|
|
ور چه گران سنگی، با بیخرد |
|
خویشتن خویش سبکسار کن |
|
|
چون به در خانهی زنگی شوی |
|
روی چو گلنارت چون قار کن |
|
|
ور به در ترک شوی زان سپس |
|
بر در او قار چو گلنار کن |
|
|
گرت نه نیک آمد از آن کار پار |
|
بس کن از آن کار نه چون پار کن |
|
|
ورت به حرب افتد با یار کار |
|
حرب به اندازه و مقدار کن |
|
|
نیکخوئی را به ره عمر در |
|
زیر خرد مرکب رهوار کن |
|
|
وانگه بیرنج، اگر بایدت، |
|
دست بر این گنبد دوار کن |
|
|
خوب حصاری بکش از گرد خویش |
|
خوی نکو را در و دیوار کن |
|
|
وز خرد و جود و سخا لشکری |
|
بر سر دیوار نگهدار کن |
|
|
وانگه بر لشکر و بر حصن خویش |
|
بر و لطف را سر و سالار کن |
|
|
شاخ وفا را به نکو فعل خویش |
|
بر ور بیخار کمآزار کن |
|
|
سیب خودت را ز هنر بوی ده |
|
خانهت ازو کلبهی عطار کن |
|
|
سیرت و کردار گر آزادهای |
|
بر سنن و سیرت احرار کن |
|
|
هرچه به بازو نتوانیش کرد |
|
دانش با بازو شو یار کن |
|
|
دست فرودار چو آشفت بخت |
|
سر ز خمار دنه هشیار کن |
|
|
خویشتن ار چند که غره نهای |
|
غرهی این عالم غدار کن |
|
|
آنکه همی دیش به بیگار خویش |
|
بردی امروزش بیگار کن |
|
|
وانکه به نزدیک تو دی خوار بود |
|
بر درش امروز تنت خوا رکن |
|
|
ور نه خوش آیدت همی قول من |
|
با فلک گردان پیکار کن |
|
|
چیست که بیهوش همی بینمت؟ |
|
از چه همی نالی؟ اقرار کن |
|
|
مرکب ایمانت اگر لنگ شد |
|
قصد سوی کلبهی بیطار کن |
|
|
علت پوشیده مدار از طبیب |
|
بر در او خواهش و زنهار کن |
|
|
جانت بیالود به آثار جهل |
|
قصد به برکندن آثار کن |
|
|
دزدی و طرار ببردت ز راه |
|
بریه بر آن خائن طرار کن |
|
|
دیو که باشد مگر آنکو به جهد |
|
گوید «شلوار ز دستار کن»؟ |
|
|
پشک به تو فروخت به بازار دین |
|
گفت «هلا مشک به انبار کن» |
|
|
کیسهت پر پشک و پشیز است و روی |
|
کیسه یکی پیش نگونسار کن |
|
|
عیبهی اسرار نبی بد علی |
|
روی سوی عیبهی اسرار کن |
|
|
گر نشنوده است که کرار کیست |
|
روی بر آن صاین کرار کن |
|
|
همبر با دشت مدان کوه را |
|
فکرت را حاکم و معیار کن |
|
|
ورت همی باید شو کوه را |
|
بشکن و با هامون هموار کن |
|
|
لعنت بر هر که چنین غدر کرد |
|
لعنت بر جاهل غدار کن |
|