| | | | | | |
|
ناید هگرز از این یله گو باره |
|
جز درد و رنج عاقل بیچاره |
|
|
از سنگ خاره رنج بود حاصل |
|
بیعقل مرد سنگ بود خاره |
|
|
هرگز کس آن ندید که من دیدم |
|
زین بیشبان رمه یله گوباره |
|
|
تا پر خمار بود سرم یکسر |
|
مشفق بدند برمن و غمخواره |
|
|
واکنون که هشیار شدم، برمن |
|
گشتند مار و کژدم جراره |
|
|
زیرا که بر پلاس نه خوب آید |
|
بر دوخته ز شوشتری پاره |
|
|
از عامه خاص هست بسی بتر |
|
زین صعبتر چه باشد پتیاره؟ |
|
|
چون نار پاره پاره شود حاکم |
|
گر حکم کرد باید بیپاره |
|
|
دزدی است آشکاره که نستاند |
|
جز باغ و حایط و رزو ابکاره |
|
|
ور ساره دادخواه بدو آید |
|
جز خاکسار ازو نرهد ساره |
|
|
در بلخ ایمناند ز هر شری |
|
میخوار و دزد و لوطی و زنباره |
|
|
ور دوستدار آل رسولی تو |
|
چون من ز خاندان شوی آواره |
|
|
زیشان برست گبر و بشد یکسو |
|
بر دوخته رگو به کتف ساره |
|
|
رست او بدان رگو و نرستم من |
|
بر سر نهاده هژده گزی شاره |
|
|
پس حیلتی ندیدم جز کندن |
|
از خان و مان خویش به یکباره |
|
|
چون شور و جنگ را نبود آلت |
|
حیلت گریز باشد ناچاره |
|
|
آزاد و بنده و پسر و دختر |
|
پیر و جوان و طفل ز گاواره |
|
|
بر دوستی عترت پیغمبر |
|
کردندمان نشانهی بیغاره |
|
|
هرگز چنین گروه نزاید نیز |
|
این گنده پیر دهر ستمگاره |
|
|
آن روزگار شد که حکیمان را |
|
توفیق تاج بود و خرد یاره |
|
|
ناگاه باد دنیا مر دین را |
|
در چه فگند از سر پرواره |
|
|
گیتی یکی درخت بد و مردم |
|
او را به سان زیتون همواره |
|
|
رفتهاست پاک روغن از این زیتون |
|
جز دانه نیست مانده و کنجاره |
|
|
امروز کوفتم به پی آنک او دی |
|
میداشت طاعتم به سر و تاره |
|
|
سودی نداردت چو فراشوبد |
|
بدخو زمانه، خواهش و نه زاره |
|
|
روزی به سان پیرزنی زنگی |
|
آردت روی پیش چو هر کاره |
|
|
روزی چو تازه دخترکی باشد |
|
رخساره گونه داده به غنجاره |
|
|
دریاست این جهان و درو گردان |
|
این خلق همچو زبزب و طیاره |
|
|
بر دین سپاه جهل کمین دارد |
|
با تیغ و تیر و جوشن آن کاره |
|
|
از جنگ جهل چونکه نمیترسی |
|
وز عقل گرد خود نکشی باره؟ |
|