| | | | | | |
|
نکوهش مکن چرخ نیلوفری را |
|
برون کن ز سر باد و خیرهسری را |
|
|
بری دان از افعال چرخ برین را |
|
نشاید ز دانا نکوهش بری را |
|
|
همی تا کند پیشه، عادت همی کن |
|
جهان مر جفا را، تو مر صابری را |
|
|
هم امروز از پشت بارت بیفگن |
|
میفگن به فردا مر این داوری را |
|
|
چو تو خود کنی اختر خویش را بد |
|
مدار از فلک چشم نیک اختری را |
|
|
به چهره شدن چون پری کی توانی؟ |
|
به افعال ماننده شو مر پری را |
|
|
بدیدی به نوروز گشته به صحرا |
|
به عیوق ماننده لالهی طری را |
|
|
اگر لاله پر نور شد چون ستاره |
|
چرا زو نپذرفت صورت گری را؟ |
|
|
تو با هوش و رای از نکو محضران چون |
|
همی برنگیری نکو محضری را؟ |
|
|
نگه کن که ماند همی نرگس نو |
|
ز بس سیم و زر تاج اسکندری را |
|
|
درخت ترنج از بر و برگ رنگین |
|
حکایت کند کلهی قیصری را |
|
|
سپیدار ماندهاست بیهیچ چیزی |
|
ازیرا که بگزید او کم بری را |
|
|
اگر تو از آموختنسر بتابی |
|
نجوید سر تو همی سروری را |
|
|
بسوزند چوب درختان بیبر |
|
سزا خود همین است مر بیبری را |
|
|
درخت تو گر بار دانش بگیرد |
|
به زیر آوری چرخ نیلوفری را |
|
|
نگر نشمری، ای برادر، گزافه |
|
به دانش دبیری و نه شاعری را |
|
|
که این پیشها است نیکو نهاده |
|
مرالفغدن نعمت ایدری را |
|
|
دگرگونه راهی و علمی است دیگر |
|
مرالفغدن راحت آن سری را |
|
|
بلی این و آن هر دو نطق است لیکن |
|
نماند همی سحر پیغمبری را |
|
|
چو کبگ دری باز مرغ است لیکن |
|
خطر نیست با باز کبگ دری را |
|
|
پیمبر بدان داد مر علم حق را |
|
که شایسته دیدش مر این مهتری را |
|
|
به هارون ما داد موسی قرآن را |
|
نبودهاست دستی بران سامری را |
|
|
تو را خط قید علوم است و، خاطر |
|
چو زنجیر مر مرکب لشکری را |
|
|
تو با قید بی اسپ پیش سواران |
|
نباشی سزاوار جز چاکری را |
|
|
ازین گشتهای، گر بدانی تو، بنده |
|
شه شگنی و میر مازندری را |
|
|
اگر شاعری را تو پیشه گرفتی |
|
یکی نیز بگرفت خنیاگری را |
|
|
تو برپایی آنجا که مطرب نشیند |
|
سزد گر ببری زیان جری را |
|
|
صفت چند گوئی به شمشاد و لاله |
|
رخ چون مه و زلفک عنبری را؟ |
|
|
به علم و به گوهر کنی مدحت آن را |
|
که مایه است مر جهل و بد گوهری را |
|
|
به نظم اندر آری دروغی طمع را |
|
دروغ است سرمایه مر کافری را |
|
|
پسنده است با زهد عمار و بوذر |
|
کند مدح محمود مر عنصری را؟ |
|
|
من آنم که در پای خوگان نریزم |
|
مر این قیمتی در لفظ دری را |
|
|
تو را ره نمایم که چنبر کرا کن |
|
به سجده مر این قامت عرعری را |
|
|
کسی را برد سجده دانا که یزدان |
|
گزیدهستش از خلق مر رهبری را |
|
|
کسی را که بسترد آثار عدلش |
|
ز روی زمین صورت جائری را |
|
|
امام زمانه که هرگز نرانده است |
|
بر شیعتش سامری ساحری را |
|
|
نه ریبی بجز حکمتش مردمی را |
|
نه عیبی بجز همتش برتری را |
|
|
چو با عدل در صدر خواهی نشسته |
|
نشانده در انگشتری مشتری را |
|
|
بشو زی امامی که خط پدرش است |
|
به تعویذ خیرات مر خیبری را |
|
|
ببین گرت باید که بینی به ظاهر |
|
ازو صورت و سیرت حیدری را |
|
|
نیارد نظر کرد زی نور علمش |
|
که در دست چشم خرد ظاهری را |
|
|
اگر ظاهری مردمی را بجستی |
|
به طاعت، برون کردی از سر خری را |
|
|
ولیکن بقر نیستی سوی دانا |
|
اگر جویدی حکمت باقری را |
|
|
مرا همچو خود خر همی چون شمارد؟ |
|
چه ماند همی غل مر انگشتری را؟ |
|
|
نبیند که پیشش همی نظم و نثرم |
|
چو دیبا کند کاغذ دفتری را؟ |
|
|
بخوان هر دو دیوان من تا ببینی |
|
یکی گشته با عنصری بحتری را |
|