| | | | | | |
|
هوشیاران ز خواب بیدارند |
|
گر چه مستان خفته بسیارند |
|
|
با خران گر به آبخور نشوند |
|
با دل پر خرد سزاوارند |
|
|
هستشان آگهی که نه ز گزاف |
|
زیر این خیمه در گرفتارند |
|
|
یار مستان بیهشاند از بیم |
|
گرچه باعقل و فضل وهش یارند |
|
|
کی پسندند هرگز این مستان |
|
کار این عاقلان که هشیارند؟ |
|
|
مردمان، ای برادر، از عامه |
|
نه به فعلند بل به دیدارند |
|
|
دشمن عاقلان بیگنهاند |
|
زانکه خود جاهل و گنهکارند |
|
|
همه دیدار و هیچ فایده نه |
|
راست چون سایهی سپیدارند |
|
|
منبر عالمان گرفتهستند |
|
این گروهی که از در دارند |
|
|
روز بازار ساخته است ابلیس |
|
وین سفیهانش روی بازارند |
|
|
کی شود هیچ دردمند درست |
|
زین طبیبان که زار و بیمارند؟ |
|
|
بر دروغ و زنا و می خوردن |
|
روز و شب همچو زاغ ناهارند |
|
|
ور ودیعت نهند مال یتیم |
|
نزد ایشان، غنیمت انگارند |
|
|
گر درست است قول معتزله |
|
این فقهیان بجمله کفارند |
|
|
فخر دانا به دین بود وینها |
|
عیب دیناند و علم را عارند |
|
|
در کشاورز دین پیغمبر |
|
این فرومایگان خس و خارند |
|
|
مر مرا در میان خویش همی |
|
از بسی عیب خویش نگذارند |
|
|
گر همی این به عقل و هوش کنند |
|
هوشیارند و جلد و عیارند |
|
|
زانکه خفته به دل خجل باشد |
|
از گروهی که مانده بیدارند |
|
|
مر مرا همچو خویشتن نشگفت |
|
گر نگونسار و غمر پندارند |
|
|
که نگونسار مرد پندارد |
|
که همه راستان نگونسارند |
|
|
ای پسر، هیچ دلشکسته مباش |
|
کاندر این خانه نیز احرارند |
|
|
دل بدیشان ده و چنان انگار |
|
کاین همه نقشهای دیوارند |
|
|
مرغزاری است این جهان که درو |
|
عامه ددگان مردم آزارند |
|
|
بد دل و دزد و جمله بیحمیت |
|
روبه و شیر و گرگ و کفتارند |
|
|
بیبر و میوهدار هست درخت |
|
خاصه پربار و عامه بیبارند |
|
|
بر فرودی بسی است در مردم |
|
گر چه از راه نام هموارند |
|
|
مردم بیتمیز با هشیار |
|
به مثل چون پشیز و دینارند |
|
|
بنگر این خلق را گروه گروه |
|
کز چه سانند و بر چه کردارند |
|
|
همچو ماهی یکی گروه از حرص |
|
یکدگر را همی بیوبارند |
|
|
چون سپیدار سر ز بیهنری |
|
از ره مردمی فرو نارند |
|
|
موش و مارند لاجرم در خلق |
|
بلکه بتر ز موش وز مارند |
|
|
یک گروه از کریم طبعی خویش |
|
مردمی را به جان خریدارند |
|
|
ور چه از مردمان به آزارند |
|
مردمان را به خیره نازارند |
|
|
لاجرم نسپرند راه خطا |
|
لاجرم دل به دیو نسپارند |
|
|
لاجرم همچو مردم از حیوان |
|
از همه خلق جمله مختارند |
|
|
هوشمندان به باغ دین اندر، |
|
ای برادر، گزیده اشجارند |
|
|
اینت پر بوی و بر درختانی |
|
که هنر برگ و علم بر دارند |
|
|
به دل از مکر و ز حسد دورند |
|
حاصل دهر و چرخ دوارند |
|
|
گنج علماند و فضل اگرچه ز بیم |
|
در فراز و دهان به مسمارند |
|
|
اهل سر خدای مردانند |
|
این ستوران نه اهل اسرارند |
|
|
گر به خروار بشنوند سخن |
|
به گه کارکرد خروارند |
|
|
در طمع روز و شب میان بسته |
|
بر در شاه و میر بندارند |
|
|
تا میان بستهاند پیش امیر |
|
در تگ و پوی کار و کاچارند |
|
|
گر میان پیش میر بگشایند |
|
حق ایشان به کاج بگزارند |
|
|
با جهودان چنین کنند به بلخ |
|
وین خسان جمله اهل زنارند |
|
|
وانکه زنار بر نمیبندند |
|
همچو من روز و شب به تیمارند |
|
|
حرمت امروز مر جهودان راست |
|
اهل اسلام و دین حق خوارند |
|
|
خاصهتر این گروه کز دل پاک |
|
شیعت مرتضای کرارند |
|
|
من به یمگان به بیم و خوار و به جرم، |
|
ایمناند آنکه دزد و میخوارند |
|
|
من نگیرم ز حق بیزاری |
|
اگر ایشان ز حق بیزارند |
|
|
یمگیان لشکر فریشتهاند |
|
گر چه دیوان پلید و غدارند |
|
|
دیو با لشکر فریشتگان |
|
ایستادن به حرب کی یارند؟ |
|
|
زینهارم نهاد امام زمان |
|
نزد ایشان که اهل زنهارند |
|
|
اهل غار پیمبرند همه |
|
هر که با حجت اندر این غارند |
|