| | | | | | |
|
چند گوئی که؟ چو ایام بهار آید |
|
گل بیاراید و بادام به بار آید |
|
|
روی بستان را چون چهرهی دلبندان |
|
از شکوفه رخ و از سبزه عذار آید |
|
|
روی گلنار چو بزداید قطر شب |
|
بلبل از گل به سلام گلنار آید |
|
|
زاروار است کنون بلبل و تا یک چند |
|
زاغ زار آید، او زی گلزار آید |
|
|
گل سوار آید بر مرکب و، یاقوتین |
|
لاله در پیشش چون غاشیهدار آید |
|
|
باغ را از دی کافور نثار آمد |
|
چون بهار آید لولوش نثار آید |
|
|
گل تبار و آل دارد همه مهرویان |
|
هر گهی کاید با آل و تبار آید |
|
|
بید با باد به صلح آید در بستان |
|
لاله با نرگس در بوس و کنار آید |
|
|
باغ مانندهی گردون شود ایدون کهش |
|
زهره از چرخ سحرگه به نظار آید |
|
|
این چنین بیهدهای نیز مگو با من |
|
که مرا از سخن بیهده عار آید |
|
|
شست بار آمد نوروز مرا مهمان |
|
جز همان نیست اگر ششصد بار آید |
|
|
هر که را شست ستمگر فلک آرایش |
|
باغ آراسته او را به چه کار آید؟ |
|
|
سوی من خواب و خیال است جمال او |
|
گر به چشم توهمی نقش و نگار آید |
|
|
نعمت و شدت او از پس یکدیگر |
|
حنظلش با شکر، با گل خار آید |
|
|
روز رخشنده کزو شاد شود مردم |
|
از پس انده و رنج شب تار آید |
|
|
تا نراند دی دیوانهت خوی بد |
|
نه بهار آید و نه دشت به بار آید |
|
|
فلک گردان شیری است رباینده |
|
که همی هر شب زی ما به شکار آید |
|
|
هر که پیش آیدش از خلق بیوبارد |
|
گر صغار آید و یا نیز کبار آید |
|
|
نشود مانده و نه سیر شود هرگز |
|
گر شکاریش یکی یا دو هزار آید |
|
|
گر عزیز است جهان و خوش زی نادان |
|
سوی من، باری، می ناخوش و خوار آید |
|
|
هر کسی را ز جهان بهرهی او پیداست |
|
گر چه هر چیزی زین طبع چهار آید |
|
|
می بکار آید هر چیز به جای خویش |
|
تری از آب و شخودن ز شخار آید |
|
|
نرم و تر گردد و خوش خوار و گوارنده |
|
خار بیطعم چو در کام حمار آید |
|
|
سازگاری کن با دهر جفاپیشه |
|
که بدو نیک زمانه به قطار آید |
|
|
کر بدآمدت گهی، اکنون نیک آید |
|
کز یکی چوب همی منبر و دار آید |
|
|
گه نیازت به حصار آید و بندو دز |
|
گاه عیبت ز دزو بند و حصار آید |
|
|
گه سپاه آرد بر تو فلک داهی |
|
گه تو را مشفق و یاری ده و یار آید |
|
|
نبود هرگز عیبی چو هنر، هرچند |
|
هنر زید سوی عمر و عوار آید |
|
|
مر مرا گوئی برخیز که بد دینی |
|
صبر کن اکنون تا روز شمار آید |
|
|
گیسوی من به سوی من ندو ریحان است |
|
گر به چشم تو همی تافته مار آید |
|
|
شاخ پربارم زی چشم بنی زهرا |
|
پیش چشم تو همی بید و چنار آید |
|
|
ور همی گوئی من نیز مسلمانم |
|
مر تو را با من در دین چه فخار آید؟ |
|
|
من تولا به علی دارم کز تیغش |
|
بر منافق شب و بر شیعه نهار آید |
|
|
فضل بر دود ندانی که بسی دارد |
|
نور اگر چند همی هردو ز نار آید؟ |
|
|
چون برادر نبود هرگز همسایه |
|
گرچه با مرد به کهسار و به غار آید |
|
|
سنگ چون زر نباشد به بها هرچند |
|
سنگ با زر همی زیر عیار آید |
|
|
دین سرایی است برآوردهی پیغمبر |
|
تا همه خلق بدو در به قرار آید |
|
|
به سرا اندر دانی که خداوندش |
|
نه چنان آید چون غله گزار آید |
|
|
علی و عترت اوی است مر آن را در |
|
خنک آن کس که در این ساختهدار آید |
|
|
خنک آن را که به علم و به عمل هر شب |
|
به سرا اندر با فرش و ازار آید |
|