| | | | | | |
|
چو رسم جهان جهان پیش بینی |
|
حذر کن ز بدهاش اگر پیشبینی |
|
|
به تاریکی اندر گزاف از پس او |
|
مدو کت برآید به دیوار بینی |
|
|
همانا چنین مانده زین پست از آنی |
|
که در انده اسپ رهوار و زینی |
|
|
چو استر سزاوار پالان و قیدی |
|
اگر از پی استر و زین حزینی |
|
|
جهان مادری گنده پیر است، بر وی |
|
مشو فتنه، گر در خور حور عینی |
|
|
به مادر مکن دست، ازیرا که بر تو |
|
حرام است مادر اگر ز اهل دینی |
|
|
یکی گوهر آسمانی است مردم |
|
که ایزد به بندی ببستش زمینی |
|
|
به شخص گلین چونکه معجب شدهستی؟ |
|
در این گل بیندیش تا چون عجینی |
|
|
نه در خورد در است گل، پس توزین تن |
|
بپرهیز، ازیرا که در ثمینی |
|
|
وطن مر تو را در جهان برین است |
|
تو هرچند امروز در تیره طینی |
|
|
جهان مهین را به جان زیب و فری |
|
اگرچه بدین تن جهان کهینی |
|
|
جهان برین و فرودین توی خود |
|
به تن زین فرودین به جان زان برینی |
|
|
سزای همه نعمت این و آنی |
|
ز حکمت ازیرا هم آنی هم اینی |
|
|
به جان خانهی حکمت و علم و فضلی |
|
به تن غایت صنع جانآفرینی |
|
|
اگر میشناسی جهانآفرین را |
|
سزاوار هر نعمت و آفرینی |
|
|
وگر بد سگالی و نشناسی او را |
|
مکافات بد جز بدی خود نبینی |
|
|
جهانا من از تو هراسان ازانم |
|
که بس بد نشانی و بد همنشینی |
|
|
خسیسی که جز با خسیسان نسازی |
|
قرینت نیم من که تو بد قرینی |
|
|
بر آزادگان کبر داری ولیکن |
|
ینال و تگین را ینال و تگینی |
|
|
یکی بیخرد را به گه بر نشانی |
|
یکی بیگنه را به سر برنشینی |
|
|
هم آن را که خود خوانده باشی برانی |
|
هم آن را کنی خوار کش برگزینی |
|
|
اگر مردمی بودیی گفتمی مر |
|
تو را من که دیوانهای راستینی |
|
|
ولیکن تو این کار ساز اختران را |
|
به فرمان یزدان حصاری حصینی |
|
|
به خاصه تو ای نحس خاک خراسان |
|
پر از مار و کژدم یکی پارگینی |
|
|
برآشفتهاند از تو ترکان نگوئی |
|
میان سگان در یکی ارزبینی |
|
|
امیرانت اصل فسادند و غارت |
|
فقیهانت اهل می و ساتگینی |
|
|
مکان نیستی تو نه دنیا نه دین را |
|
کمینگاه ابلیس شوم لعینی |
|
|
فساد و جفا و بلا و عنا را |
|
براحرار گیتی قراری مکینی |
|
|
تو ای دشمن خاندان پیمبر |
|
ز بهر چه همواره با من به کینی؟ |
|
|
تو را چشم درد است و من آفتابم |
|
ازیرا ز من رخ پر آژنگ و چینی |
|
|
سخن تا نگوئی به دینار مانی |
|
ولیکن چو گفتی پشیزی مسینی |
|
|
چو تیره گمانی تو و من یقینم |
|
تو خود زین که من گفتمت بر یقینی |
|
|
تو مر زرق را چون همی فقه خوانی |
|
چه مرد سخنهای جزل و متینی؟ |
|
|
خراسان چو بازار چین کردهام من |
|
به تصنیفهای چو دیبای چینی |
|
|
چو یکسر معین تو گشتند دیوان |
|
وز ابلیس نحس لعین مستعینی |
|
|
کمینه معینند دیوانت یکسر |
|
که تو خر نه هم گوشهی بو معینی |
|
|
به میدان تو من همی اسپ تازم |
|
تو خوش خفته چون گربه در پوستینی |
|
|
تو ای حجت ممنان خراسان |
|
امام زمان را امین و یمینی |
|
|
برانندت آن گه که ایزدت خواند |
|
به عالم درون آیةالعالمینی |
|
|
دل ممنان را ز وسواس امانی |
|
سر ناصبی را به حجت کدینی |
|
|
جز از بهر مالش نجوید تو را کس |
|
همانا که تو روغن یاسمینی |
|
|
بها گیر و رخشانی ای شعر ناصر |
|
مگر خود شعری، بدخشی نگینی |
|
|
بر اعدای دین زهری و ممنان را |
|
غذایی، مگر روغن و انگبینی؟ |
|