| | | | | | |
|
گرامی چو مال و قوی چون جبال |
|
نکو چون جوانی و خوش چون جمال |
|
|
کهن گشتهای تن نهای بل نوی |
|
فزاینده در گردش ماه و سال |
|
|
ازو ناشده حال دوشیزگی |
|
ولیکن پسوده مر او را رجال |
|
|
همو مایهی زهد و دین هدی |
|
همو مایهی کفر و شرک و ضلال |
|
|
رهائی نیابد هم از مرگ خویش |
|
مبارز چو عاجز شود در قتال |
|
|
هر آنگه کزو باز ماند خطیب |
|
فزاید برو بیسعالی سعال |
|
|
فزونتر شود چون دوتائی کنمش |
|
دوتا چون کنندش بکاهد دوال |
|
|
همش گرم و هم سرد خواهی ولیک |
|
مدانش نه آتش نه آب زلال |
|
|
سرمایهی مال مرد حکیم |
|
ولیکن ندزددش ازو کس چو مال |
|
|
چه چیزی است؟ چیزی است این کز شرف |
|
رسولش لقب داد «سحر حلال» |
|
|
عروس سخن را ندادهاست کس |
|
بجز حجت این زیب و این بال و یال |
|
|
سخن چون منش پیش خواندم ز فخر |
|
به صدر اندر آمد ز صف النعال |
|
|
سخن کر گسی پیر پرکنده بود |
|
به من گشت طاووس با پر و بال |
|
|
به من تازه شد پژمریده سخن |
|
چو ز افسون یوسف زلیخای زال |
|
|
به عالی فلک برکشد سر سخن |
|
ز بس فخر چون منش گویم «تعال» |
|
|
به قلعهی سخنهای نغز اندرون |
|
نیامد به از طبع من کوتوال |
|
|
مرا بر سخن پادشاهی و امر |
|
ز من نیست بل کز رسول است و ال |
|
|
مرا جز به تایید آل رسول |
|
نه تصنیف بود و نه قیل و نه قال |
|
|
امام زمان وارث مصطفی |
|
که یزدانش یار است و خلقش عیال |
|
|
زجد چون بدو جد پیوسته بود |
|
به رحمت مرا بهره داد از خیال |
|
|
به تایید او لاجرم علم و زهد |
|
گرفته است در جانم آرام و هال |
|
|
خدایم سوی آل او ره نمود |
|
که حبل خدای است و خیر الرجال |
|
|
چه چیزند با کوه علمم کنون |
|
حکیمان یونان؟ صغار التلال |
|
|
ندارد خطر لاجرم مشکلات |
|
سوی من، چو زی کوه باد شمال |
|
|
جهان، ای پسر، نیست خامش ولیک |
|
به قول جهان تو نداری کمال |
|
|
چه گویدت؟ گوید: کدام است پیش |
|
درخشنده ایام و تاری لیال؟ |
|
|
چرا مه چو خور بر یکی حال نیست |
|
گهی بدر چون است و گاهی هلال؟ |
|
|
ز هر نوع و هر شخص از اشخاص وی |
|
نهاده است زی تو نوادر سال |
|
|
امیر است شیری که دارد سپاه |
|
ز خرگوش و روباه و گرگ و شغال |
|
|
کرا نیست از سر خلقت خبر |
|
چو زینها بپرسی بگرددش حال |
|
|
چو پرسیش از این سرهای قوی |
|
فرو ماند از قدرت ذوالجلال |
|
|
بدین کار اگر نیست چندین خلاف |
|
در این حال گویند چندین محال |
|
|
کسی کو بگرداند از قبله روی |
|
قذالش بود روی و رویش قذال |
|
|
بعید است نابوده وای ناصبی |
|
یکی زی یمین و یکی زی شمال |
|
|
ولیکن تو خر کوری از چشم راست |
|
ازینی چنین نحس و شوم و ژکال |
|
|
به علم ارت بینا شود چشم راست |
|
جوان بخت گردی و مسعود فال |
|
|
سوی راستم من تو را، سوی من |
|
یکی بنگر و چشم کورت بمال |
|
|
به دل یابی ار سوی من بنگری |
|
ز ارزیز و قلعیت سیم حلال |
|
|
تو را جهل نال است و بار است عقل |
|
چو بیبار ماندی قوی گشت نال |
|
|
از این زشت نال ار ننالی رواست |
|
ولیک ار بنالی بدان بار نال |
|
|
چرا گر خداوند قولی و فعل |
|
پری باشی از قول و دیو از فعال؟ |
|
|
همی بالدت تن سپیداروار |
|
ز بیدانشی مانده جان چون خلال |
|
|
تنت از ره طبع بالد همی |
|
به جان از ره دانش خویش بال |
|
|
نهالی است مردم که علمش بر است |
|
بها جز به بارش نگیرد نهال |
|
|
جهان را مپندار دار القرار |
|
بل الفنج گاهی است دارالرحال |
|
|
جهان بر تو چون بد سگالد همی |
|
تو فتنه چرائی بدین بد سگال؟ |
|
|
سفالی شدت شخص از این سفله چرخ |
|
تو خیره به دیبا چه پوشی سفال؟ |
|
|
نگر تا در این چون سفالینه تن |
|
به حاصل شد از تو مراد کلال |
|
|
مرادش گر از تو به حاصل نشد |
|
تو حاصل شدی در غم بیزوال |
|
|
چشیدی بسی چرب و شیرین و شور |
|
چه حیله کنون پر نشد چون جوال؟ |
|
|
ز بهر خورت پشت شد زیر بار |
|
خران را همین است زی ما مثال |
|
|
ولیکن ز خر بارش افتاد و، ماند |
|
گرانبار بر پشت تو لایزال |
|
|
نگر تا نگوئی که در فعل بد |
|
هزاران مرا هست یار و همال |
|
|
که این قول آنگه درست آمدی |
|
که یارت ز تو برگرفتی وبال |
|
|
هزاران هزاران گروگان شدهاست |
|
به آتش بدین جاهلانه مقال |
|
|
به الفنج گاه اندرونی بکوش |
|
که جز مرد کوشا نیابد منال |
|
|
سخنهای حجت به نزد حکیم |
|
بلند است و پر منفعت چون جبال |
|