| | | | | | |
|
گر دگرگون بود حالت پارسال |
|
چونکه دیگر گشت باز امسال حال؟ |
|
|
تیر بودی چون شدهستی چون کمان؟ |
|
لاله بودی چون شدهستی چون تلال؟ |
|
|
ای نشاندهی دست روز و سال و ماه |
|
برکند روزیت دست ماه و سال |
|
|
پر صقالت بود روی، از گشت چرخ |
|
گشت روی پر صقالت چون شکال |
|
|
گر عیالت بود دی فرزند و زن |
|
بر عیال اکنون چرا گشتی عیال؟ |
|
|
با جمال اکنون کجا جوید تو را؟ |
|
کز تو می هر روز بگریزد جمال |
|
|
گر ز تو بگریزد آن کهت می بجست |
|
زاهد است او، زینهار از وی منال |
|
|
زانکه چون دیگر شدهستی سر به سر |
|
پس حرامی محض اگر بودی حلال |
|
|
ای بسی مالیده مردان را به قهر |
|
پیشت آمد روزگاری مرد مال |
|
|
روزگار آنجات میخواند که نیست |
|
سودمند آنجا عیال و ملک و مال |
|
|
مال و ملک از زهد و از طاعت گزین |
|
علم عم باید تو را، پرهیز خال |
|
|
فعل نیکو را لباس جانت کن |
|
شاید ار بر تن نپوشی جز جوال |
|
|
روی نیکو زشت باشد هر گهیک |
|
زشت باشد روی نیکو را فعال |
|
|
جز کز اصل نیک ناید فعل نیک |
|
بار بد باشد چو بد باشد نهال |
|
|
در تن ناخوب فعل نیک را |
|
جمع کن چون انگبین اندر سفال |
|
|
دیوت از طاعت پری گردد چنانک |
|
چون به زر بندی کمر گردد دوال |
|
|
نیک نام از صحبت نیکان شوی |
|
همچو از پیغمبر تازی بلال |
|
|
چون سوی خورشید دارد روی خویش |
|
ماه تابنده شود خوش خوش هلال |
|
|
دانیال از خیرها شد نامور |
|
نامور نامد ز مادر دانیال |
|
|
مر تو را سگالد یار تو |
|
چون مر او را تو بوی نیکو سگال |
|
|
گر طمع داری مدیح از من همی |
|
از مدیح من چرائی گنگ و لال؟ |
|
|
بیهمال است از خلایق مصطفی |
|
تا گزیدش کردگار بیهمال |
|
|
راستی را پیشه کن کاندر جهان |
|
نیست الا راستی عزم الرجال |
|
|
راستی در کار برتر حیلت است |
|
راستی کن تا نبایدت احتیال |
|
|
چون فرود آمد به جائی راستی |
|
رخت بربندد از آنجا افتعال |
|
|
جانور گردد همی از راستی |
|
چون برآمیزد طبایع به اعتدال |
|
|
جز به دین اندر نیابی راستی |
|
حصن دین را راستی شد کوتوال |
|
|
زشت بار است، ای برادر، بار آز |
|
دور بفگن بار آز از پشت و یال |
|
|
گر کمندی یابد از روی طمع |
|
زود بندد گردن شیران شگال |
|
|
ور بکاری آزمون را تخم آز |
|
گر بروید بر نیارد جز محال |
|
|
اسپ آزت سوی بدبختی برد |
|
زین بخت بد فرونه زین عقال |
|
|
من بر این مرکب فراوان تاختم |
|
گرد عالم گه یمین و گه شمال |
|
|
زین سواری حاصلی نامد مرا |
|
جز که تشنهی محنت و گرد ملال |
|
|
زین اسپ آز ذل است ای پسر |
|
نعل او خواری، عنان او سال |
|
|
تا فرود آئی به آخر گرچه دیر |
|
بر در شهر نمیدی لامحال |
|
|
سوی شهر بینیازی ره بپرس |
|
چند گردی کور و کر اندر ضلال؟ |
|
|
گرد دنیا چند گردی چون ستور؟ |
|
دور کن زین بد تنور این خشک نال |
|
|
گر همی عز و جلالت بایدت |
|
چون نگردی گرد دین ذوالجلال؟ |
|
|
عمر فانی را به دین در کار بند |
|
تا بیابی عمر و ملک بیزوال |
|
|
یافتهستی روزگار، امروز کن |
|
خویشتن را نیک روز و نیک فال |
|
|
آن جهان را این جهان چون آینه است |
|
نیک بندیش اندر این نیکو مثال |
|
|
گر گهی باشد خیال و گاه نه |
|
پس چه چیزی تو، نگوئی، جز خیال؟ |
|
|
گر به دنیا در نبینی راه دین |
|
وز ره دانش نیلفنجی کمال |
|
|
بی گمان شو زانکه ناید حاصلی |
|
زین سرای پر خیالت جز وبال |
|
|
علم را از جایگاه او بجوی |
|
سر بتاب از عمرو و زید و قال قال |
|
|
قال اول جز پیمبر کس نگفت |
|
وانگهی زی آل او آمد مقال |
|
|
جز که زهرا و علی و اولادشان |
|
مر رسول مصطفی را کیست آل؟ |
|
|
صف پیشین شیعتان حیدرند |
|
جز که شیعت دیگران صف النعال |
|
|
حبل ایزد حیدر است او را بگیر |
|
وز فلان و بوفلان بگسل حبال |
|
|
بیخطر باشد فلان با او چنانک |
|
پیش زرگر بیخطر باشد کلال |
|
|
تا نبودم من به حیدر متصل |
|
علم حق با من نمیکرد اتصال |
|
|
همچو این تاریک رویان روی من |
|
تیره بود و تار بام و بیصقال |
|
|
چون به من بر تافت نور علم او |
|
روی دین را خالم اکنون، خوب خال |
|
|
شعر من بر علم من برهان بس است |
|
جان فزای و پاک چون آب زلال |
|