| | | | | | |
|
گسستم ز دنیای جافی امل |
|
تو را باد بند و گشاد و عمل |
|
|
غزال و غزل هر دوان مر تو را |
|
نجویم غزال و نگویم غزل |
|
|
مرا، ای پسر، عمر کوتاه کرد |
|
فراخیی امید و درازیی امل |
|
|
زمانه به کردار مست اشتری |
|
مرا پست بسپرد زیر سبل |
|
|
بسی دیدم اجلال و اعزازها |
|
ز خواجهی جلیل و امیر اجل |
|
|
ولیکن ندارد مرا هیچ سود |
|
امیر اجل چون بیاید اجل |
|
|
اگر عاریت باز خواهد ز ما |
|
زمانه نه جنگ آید و نه جدل |
|
|
چنانک آمدی رفت باید همی |
|
به تقدیر ایزد تعالی وجل |
|
|
تهی رفت خواهی چنانک آمدی |
|
نماند همی ملک و مال و ثقل |
|
|
مرو مفلس آنجا؛ که معلوم توست |
|
که مر مفلسان را نباشد محل |
|
|
چو ورزه به ابکاره بیرون شود |
|
یکی نان بگیرد به زیر بغل |
|
|
چو بیتوشه خواهی همی برشدن |
|
از این تیره مرکز به چرخ زحل؟ |
|
|
پشیزی که امروز بدهی ز دل |
|
درمیت بدهند فردا بدل |
|
|
ولیکن کسی کو نداده است دوغ |
|
چرا دارد امید شیر و عسل؟ |
|
|
به بغداد رفتی به ده نیم سود |
|
بریدی بسی بر و بحر و جبل |
|
|
خدایت یکی را به ده وعده کرد |
|
بده گر نداری به دل در خلل |
|
|
جهان جای الفنج غلهی تو است |
|
چه بی کار باشی در این مستغل؟ |
|
|
جهان را به سایهی درختی زدند |
|
حکیمان هشیار دانا مثل |
|
|
بپرهیز از این بیوفا سایه زانک |
|
بسی داند این سایه مکر و حیل |
|
|
گهی دست مییابد و گاه پای |
|
به یک دست و یک پای لنگ است و شل |
|
|
به دست زمانه کند آسمان |
|
همی ساخته قصرها را طلل |
|
|
به مکر جهان سجده کردند خلق |
|
همی پیش ازین پیش لات و هبل |
|
|
حدیث هبل سوی دانا نبود |
|
شگفتیتر ازین پیش لات و هبل |
|
|
حدیث هبل سوی دانا نبود |
|
شگفتیتر از کار حرب جمل |
|
|
وز این قوم کز فتنگی ماندهاند |
|
هنوز اندر آن زشت و تیره وحل |
|
|
چگونه برد حمله بر شیر میش |
|
کسی این ندیدهاست از اهل ملل |
|
|
تو ای بیخرد گر نه دیوانهای |
|
مر آن میش را چون شدهستی حمل |
|
|
به خونابه شوئی همی روی خویش |
|
سزای تو جاهل بد آن مغتسل |
|
|
تو را علت جهل کالفته کرد |
|
کزین صعبتر نیست چیز از علل |
|
|
نبینی که عرضه کند علتت |
|
همی جان مسکینت را بر وجل؟ |
|