| | | | | | |
|
گشتن این گنبد نیلوفری |
|
گر نه همی خواهد گشت اسپری |
|
|
هیچ عجب نیست ازیرا که هست |
|
گشتن او عنصری و جوهری |
|
|
هست شگفت آنکه همی ناصبی |
|
سیر نخواهد شدن از کافری |
|
|
نیست عجب کافری از ناصبی |
|
زانکه نباشد عجب از خر خری |
|
|
ناصبی، ای خر، سوی نار سقر |
|
چند روی براثر سامری؟ |
|
|
در سپه سامری از بهر چیست |
|
بر تن تو جوشن پیغمبری؟ |
|
|
جوشن پیغمبری اسلام توست |
|
زنده بدین جوشن و این مغفری |
|
|
فایده زین جوشن و مغفر تو را |
|
نیست مگر خواب و خور ایدری |
|
|
مغفر پیغمبری اندر سقر |
|
ای خر بدبخت، چگونه بری؟ |
|
|
نام مسلمانی بس کردهای |
|
نیستی آگه که به چاه اندری |
|
|
نحس همی بارد بر تو زحل |
|
نام چه سود است تو را مشتری؟ |
|
|
راهبر تو چو یکی گمره است |
|
از تو نخواهد دگری رهبری |
|
|
چونکهنشوئی سلب چربخویش |
|
گر تو چنین سخت و سره گازری؟ |
|
|
من پس تو سنبل خوش چون چرم |
|
گر تو هی گوز فگنده چری؟ |
|
|
دین تو به تقلید پذیرفتهای |
|
دین به تقلید بود سرسری |
|
|
لاجرم از بیم که رسوا شوی |
|
هیچ نیاری که به من بگذری |
|
|
چون سوی صراف شوی با پشیز |
|
مانده شوی و خجلی برسری |
|
|
خمر مثلهای کتاب خدای |
|
گرت بجای است خرد، چون خوری؟ |
|
|
خمر حرام است، بسوزد خدای |
|
آن دل و جان را که بدو پرروی |
|
|
گرت بپرسد کسی از مشکلی |
|
داوری و مشغله پیش آوری |
|
|
بانگ کنی کاین سخن رافضی است |
|
جهل بپوشی به زبانآوری |
|
|
حجت پیش آور و برهان مرا |
|
جنگ چه پیش آری و مستکبری |
|
|
من به مثل در سپه دین حق |
|
حیدرم، ار تو به مثل عنتری |
|
|
تا ندهی بیضهی عنبر مرا |
|
خیره نگویم که تو بوالعنبری |
|
|
خیز بینداز به یک سو پشیز |
|
تا بدلت زر بدهم جعفری |
|
|
تا تو ز دینار ندانی پشیز، |
|
نه بشناسی غل از انگشتری، |
|
|
هیچ نیاری که ز بیم پشیز |
|
سوی زر جعفریم بنگری |
|
|
چند زنی طعنهی باطل که تو |
|
مرتبت یاران را منکری |
|
|
با تو من ار چند به یک دین درم |
|
تو زه ره من به رهی دیگری |
|
|
لاجرم آن روز به پیش خدای |
|
تو عمری باشی و من حیدری |
|
|
فاطمیم فاطمیم فاطمی |
|
تا تو بدری ز غم ای ظاهری |
|
|
فاطمه را عایشه مارندر است |
|
پس تو مرا شیعت مارندری |
|
|
شیعت مارندری ای بدنشان |
|
شاید اگر دشمن دختندری |
|
|
من نبرم نام تو، نامم مبر |
|
من بریم از تو، تو از من بری |
|
|
گرچه مرا اصل خراسانی است |
|
از پس پیری و مهی و سری |
|
|
دوستی عترت و خانهی رسول |
|
کرد مرا یمگی و مازندری |
|
|
مر عقلا را به خراسان منم |
|
بر سفها حجت مستنصری |
|
|
حکمت دینی به سخنهای من |
|
شد چو به قطر سحری گل طری |
|
|
ننگرد اندر سخن هرمسی |
|
هر که ببیند سخن ناصری |
|
|
گرچه به یمگان شده متواریم |
|
زین بفزوده است مرا برتری |
|
|
گرچه نهان شد پری از چشم ما |
|
زین نکند عیب کسی بر پری |
|
|
خوب سخن جوی چه جوئی ز مرد |
|
نیکوی و فربهی و لاغری؟ |
|
|
نیست جمال و شرف شوشتر |
|
جز به بهاگیر و نکو ششتری |
|
|
چون شکر عسکری آور سخن |
|
شاید اگر تو نبوی عسکری |
|
|
فخر چه داری به غزلهای نغز |
|
در صفت روی بت سعتری؟ |
|
|
این نبود فضل و، نیابی بدین |
|
جز که فرومایگی و چاکری |
|
|
فخر بدان است بدانی که چیست |
|
علت این گنبد نیلوفری |
|
|
واب درو و آتش و خاک و هوا |
|
از چه فتادند در این داوری |
|
|
هر که از این راز خبر یافته است |
|
گوی ربوده است به نیک اختری |
|
|
مدح و دبیری و غزل را نگر |
|
علم نخوانی و هنر نشمری |
|
|
دفتر بفگن که سوی مرد علم |
|
بیخطر است آن سخن دفتری |
|
|
حجت حجت بجز این صدق نیست |
|
با تو ورا نیست بدین داوری |
|