همچو فرهاد بود کوه کنی پیشه‌ی ما
| همچو فرهاد بُوَد کوه‌کنی پیشه ما | کوه ما سینه ما، ناخن ما تیشه ما | |||||
| شور شیرین ز بس آراست ره جلوه‌گری | همچو فرهاد تراود ز رگ و ریشه ما | |||||
| بهر یک جرعهٔ می منت ساقی نکشیم | اشک ما باده ما، دیده ما شیشه ما | |||||
| عشق شیری‌ست قوی‌پنجه و می‌گوید فاش | هر که از جان گذرد بگذرد از بیشه ما | |||||