کلیات سعدی/بوستان/باب سوم/یکی را چو من دل به دست کسی

by سعدی

حکایت

	یکی را چو من دل بدست کسی			گرو بود و میبرد خواری بسی
	پس از هوشمندی و فرزانگی			بدف بر زدندش بدیوانگی
	ز دشمن جفا بردی از بهر دوست			که تریاک اکبر بود زهر دوست
	قفا خوردی از دست یاران خویش			چو مسمار پیشانی آورده پیش
	خیالش چنان بر سر آشوب کرد			که بام دماغش لگد کوب کرد
	نبودش ز تشنیع یاران خبر			که غرقه ندارد ز باران خبر
	کرا پای خاطر برآمد بسنگ			نیندیشد از شیشهٔ نام و ننگ
	شبی دیو خود را پری چهره ساخت			در آغوش آن مرد و بر وی بتاخت
	سحرگه مجال نمازش نبود			ز یاران کسی آگه ز رازش[۱] نبود
	بآبی فرو رفت نزدیک بام			برو بسته سرما دری از رخام
	نصیحتگری لومش[۲] آغاز کرد			که خود را بکشتی درین آب سرد
	ز برنای منصف برآمد خروش			که ای یار چند از ملامت؟[۳] خموش
	مرا پنجروز این پسر دل فریفت			ز مهرش چنانم که نتوان شکیفت
	نپرسید باری بخلق خوشم			ببین تا چه بارش بجان میکشم
	پس آنرا که شخصم ز خاک آفرید			بقدرت درو جان پاک آفرید
	عجب داری ار بار امرش[۴] برم			که دایم باحسان و فضلش درم

***

---

1. آگاه رازش.
2. ذمش.
3. که زنهار ازین گفت یارا.
4. حکمش.