| | | | | | |
| |
سرشتست[۱] باری[۲] شفا در عسل |
|
نه چندانکه زور آورد با اجل[۳] |
|
| |
عسل خوش کند زندگانرا مزاج |
|
ولی درد مردن ندارد علاج |
|
| |
رمق ماندهٔ را که جان از بدن |
|
برآمد، چه سود انگبین در دهن؟ |
|
| |
یکی گرز پولاد بر مغز[۴] خورد |
|
کسی گفت صندل بمالش بدرد |
|
| |
ز پیش خطر تا توانی گریز |
|
ولیکن مکن با قضا پنجه تیز |
|
| |
درون تا بود قابل شرب و اکل |
|
بدن تازه رویست و پاکیزه شکل |
|
| |
خراب آنگه این خانه گردد تمام |
|
که با هم نسازند طبع و طعام |
|
| |
مزاجت[۵] تر و خشک و گرمست و سرد |
|
مرکب ازین چار طبعست مرد |
|
| |
یکی زین چو بر دیگری یافت دست |
|
ترازوی عدل طبیعت شکست |
|
| |
اگر باد سرد نفس نگذرد |
|
تف معده جان در خروش آورد |
|
| |
و گر دیگ معده نجوشد[۶] طعام |
|
تن نازنین را شود کار خام |
|
| |
در اینان نبندد دل اهل شناخت |
|
که پیوسته با هم نخواهند ساخت |
|
| |
توانائی تن مدان از خورش |
|
که لطف حقت میدهد پرورش |
|
| |
بحقش که گردیده بر تیغ و کارد |
|
نهی، حق شکرش نخواهی گزارد |
|
| |
چو رویی بخدمت[۷] نهی بر زمین |
|
خدا را ثنا گوی و خود را مبین |
|
| |
گدائیست تسبیح و ذکر و حضور |
|
گدا را نباید که باشد غرور |
|
| |
گرفتم که خود خدمتی کردهٔ |
|
نه پیوسته اقطاع او خوردهٔ[۸]؟ |
|
