| | | | | | |
| |
نخست او ارادت بدل در نهاد |
|
پس این بنده بر آستان سر نهاد |
|
| |
گر از حق نه توفیق خیری رسد |
|
کی از بنده چیزی[۱] بغیری رسد؟ |
|
| |
زبانرا چه بینی[۲] که اقرار داد؟ |
|
ببین تا زبانرا که گفتار داد |
|
| |
در معرفت دیدهٔ آدمیست |
|
که بگشوده بر آسمان و زمیست |
|
| |
کیت فهم بودی نشیب و فراز |
|
گر این در نکردی بروی تو باز[۳]؟ |
|
| |
سر آورد و دست از عدم در وجود |
|
درین جود بنهاد و در وی سجود |
|
| |
و گر نه کی از دست جود آمدی؟ |
|
محالست کز سر سجود آمدی |
|
| |
بحکمت زبان داد و گوش آفرید |
|
که باشند صندوق دل را کلید |
|
| |
اگر نه زبان قصه برداشتی |
|
کس از سرّ دل کی خبر داشتی؟ |
|
| |
و گر نیستی سعی جاسوس گوش |
|
خبر کی رسیدی بسلطان هوش |
|
| |
مرا لفظ شیرین خواننده داد |
|
ترا سمع و ادراک[۴] داننده داد |
|
| |
مدام این دو چون حاجبان بر درند |
|
ز سلطان بسلطان خبر می‌برند |
|
| |
چه اندیشی از خود که فعلم نکوست؟ |
|
از آنن در نگه کن که توفیق[۵] اوست |
|
| |
برد بوستانبان بایوان شاه |
|
بنو باوه گل هم[۶] ز بستان شاه |
|
