کلیات سعدی/بوستان/باب پنجم/چه خوش گفت شاگرد منسوج باف

حکایت

  چه خوش گفت شاگرد منسوج باف چو عنقا برآورد و پیل و زراف  
  مرا صورتی برنیاید ز دست که نقشش معلم ز بالا نبست  
  گرت صورت حال بد یا نکوست نگارندهٔ دست تقدیر اوست  
  درین نوعی از شرک پوشیده هست که زیدم بیازرد و عمرم بخست  
  گرت دیده بخشد خدواند امر نبینی دگر صورت زید و عمر  
  نپندارم ار بنده دم درکشد خدایش بروزی قلم درکشد  
  جهان آفرینت گشایش دهاد که گر وی ببندد که داند[۱] گشاد  


  1. نشاید.