کلیات سعدی/بوستان/دیباچه/ستایش پیغمبر
ستایش پیغمبر صلیالله علیه و آله
کریم السجایا جمیلُ الشیم | نبیّ البرایا شفیعُ الاُمم | |||||
امام رُسل پیشوای سبیل | امین خدا مهبط جبرئیل | |||||
شفیع الوری خواجهٔ بعث و نشر | امام الهدی صدر دیوان حشر | |||||
کلیمی که چرخ فلک طور اوست | همه نورها پرتو نور اوست | |||||
شفیع مطاع نبی کریم | قسیم جسیم نسیم وسیم | |||||
یتیمی که ناکرده[۱] قرآن درست | کتبخانهٔ چند ملت بشست | |||||
چو عزمش برآهیخت شمشیر بیم | بمعجز میان قمر زد دو نیم | |||||
چو صیتش در افواه دنیا فتاد | تزلزل در ایوان کسری فتاد | |||||
بلاقامت لات بشکست خُرد | باعزاز دین آب عزّی ببرد | |||||
نه از لات و عزی برآورد گرد | که توریة و انجیل منسوخ کرد[۲] | |||||
شبی بر نشست از فلک برگذشت | بتمکین و جاه از ملک درگذشت | |||||
چنان گرم در تیه قربت براند | که بر سِدره جبریل ازو بازماند | |||||
بدو گفت سالار بیتالحرام | که ای حامل وحی برتر خرام | |||||
چو در دوستی مخلصم یافتی | عِنانم ز صحبت چرا تافتی؟ | |||||
بگفتا فراتر مجالم نماند | بماندم که نیروی بالم نماند | |||||
اگر یکسر موی برتر پرم | فروغِ تجلی بسوزد پرم | |||||
نماند بعصیان کسی در گرو | که دارد چنین سیدی پیشرو | |||||
چه نعت پسندیده گویم ترا؟ | علیک السلام ای نبیّ الورا | |||||
درود ملک بر روان تو باد | بر اصحاب و بر پیروان تو باد | |||||
نخستین ابوبکر پیر مُرید | عمر پنجه بر پیچِ[۳] دیو مَرید | |||||
خردمند عثمان شب زندهدار | چهارم علی شاه دلدل سوار | |||||
خدایا بحق بنی فاطمه | که بر قولم ایمان کنم خاتمه | |||||
اگر دعوتم رد کنی ور قبول | من و دست و دامان آل رسول | |||||
چه کَم گردد ای صدر فرخنده پی | ز قدر رفیعت بدرگاه حی | |||||
که باشند مشتی گدایان خیل | بمهمان دارالسلامت طفیل | |||||
خدایت ثنا گفت و تبجیل کرد | زمین بوس قدر تو جبریل کرد | |||||
بلند آسمان پیش قدرت خجل | تو مخلوق و آدم هنوز آب و گل | |||||
تو اصل وجود آمدی از نخست | دگر هرچه موجود شد فرع تست | |||||
ندانم کدامین سخن گویمت | که والا[۴]تری زآنچه من گویمت | |||||
ترا عِزّ لولاک تمکین بسست | ثنای تو طه و یسن بسست | |||||
چه وصفت کند سعدی ناتمام | علیک الصلوة ای نبی السلام |