کلیات سعدی/غزلیات/از تو با مصلحت خویش نمی‌پردازم

۳۹۷– ط

  از تو با مصلحت خویش نمی‌پردازم همچو پروانه که میسوزم و در پروازم  
  گر توانی که بجوئی دلم امروز بجوی ور نه بسیار بجوئی و نیابی[۱] بازم  
  نچنان معتقدم[۲] کم نظری سیر کند یا چنان تشنه که جیحون بنشاند آزم  
  همچو چنگم سر تسلیم و ارادت در پیش تو بهر ضرب[۳] که خواهی بزن و بنوازم  
  گر بآتش بریم صد ره و بیرون آری زرّ نابم که همان باشم اگر بگدازم  
  گر تو آن جور پسندی که بسنگم بزنی از من این جرم نیاید که خلاف آغازم  
  خدمتی لایقم از دست نیاید چکنم سر نه چیزیست که در پای عزیزان بازم  
  من خراباتیم و عاشق و دیوانه و مست بیشتر زین چه حکایت بکند غمازم؟  
  ماجرای دل دیوانه بگفتم بطبیب که همه شب دَرِ چشمست بفکرت بازم  
  گفت ازین نوع شکایت که تو داری سعدی درد عشقست ندانم که چه درمان سازم  


  1. که نبینی.
  2. مفتقرم.
  3. پرده.