کلیات سعدی/غزلیات/این چه رفتارست کارامیدن از من میبری
< کلیات سعدی | غزلیات
۵۷۲ – ط
| این چه رفتارست کارامیدن[۱] از من میبری؟ | هوشم از دل میربائی عقلم از تن[۲] میبری | |||||
| باغ و لالستان[۳] چه باشد آستینی برفشان | باغبانرا گو بیا گر گل بدامن میبری | |||||
| روز و شب میباشد آنساعت که همچون آفتاب | مینمائی روی و، دیگر باز روزن میبری | |||||
| مویت از پس تا کمرگه خوشهٔ بر خرمنست | زینهار آن خوشه پنهانکن که خرمن میبری | |||||
| دل بعیاری ببردی ناگهان از دست من | دزد شب گردد تو فارغ[۴] روز روشن میبری | |||||
| گر تو برگردیدی از من بیگناه و بی‌سبب | تا مگر من نیز برگردم، غلط ظن میبری | |||||
| چون نیاید دود ازان خرمن که آتش میزنی؟ | یا ببندد خون ازین[۵] موضع که سوزن میبری؟ | |||||
| این طریق دشمنی باشد نه راه[۶] دوستی | کابروی دوستان در پیش دشمن میبری | |||||
| عیب مسکینی مکن افتان و خیزان در پیت | کان[۷] نمیآید تو زنجیرش بگردن میبری | |||||
| سعدیا گفتار شیرین پیش آن کام و دهان | در بدریا میفرستی زر بمعدن میبری | |||||