کلیات سعدی/غزلیات/ای به دیدار تو روشن چشم عالم بین من

۴۷۲ – ب

  ای بدیدار تو روشن چشم عالم‌بین من آخرت رحمی نیاید بر دل مسکین من  
  سوزناک افتاده چون پروانه‌ام در پای[۱] تو خود نمیسوزد دلت چون شمع بر بالین من  
  تا ترا دیدم که داری سنبله بر آفتاب آسمان حیران بماند از اشک چون پروین من  
  گر بهار و لاله و نسرین نروید گو مروی پرده بردار ای بهار و لاله و نسرین من  
  گر برعنائی برون آئی دریغا صبر و هوش ور بشوخی در خرامی وای عقل و دین من[۲]  
  خار تا کی؟ لالهٔ در باغ امیدم نشان زخم تا کی؟ مرهمی بر جان دردآگین من  
  نه امید از دوستان دارم نه بیم از دشمنان تا قلندروار شد در کوی[۳] عشق آئین من  
  از ترش‌روئی دشمن وز جواب[۴] تلخ دوست کم نگردد شورش طبع سخن شیرین من  
  خلقرا بر نالهٔ[۵] من رحمت آمد چند بار خود نگوئی چند نالد سعدی مسکین[۶] من  


  1. پروانه اندر.
  2. در نسخهٔ قدیم:
      گر بشوخی در خرامد ای دریغا صبر و هوش ور برعنائی درآید وای عقل و دین من  
  3. کار.
  4. حدیث.
  5. نالش.
  6. در نسخ چاپی: غمگین.