کلیات سعدی/غزلیات/ای رخ چون آینه افروخته

by سعدی

۴۸۹ – خ، ب

	ای رخ چون آینه افروخته			الحذر از آه من سوخته
	غیرت سلطان جمالت چو باز			چشم من از هر که جهان دوخته
	عقل کهن بار جفا میکشد			دمبدم از عشق نوآموخته
	وه که بیکبار پراکنده شد			آنچه بعمری بشد[۱] اندوخته
	غم بتوّلای تو بخریده‌ام			جان بتمنای تو بفروخته
	در دل سعدیست چراغ[۲] غمت			مشعلهٔ تا ابد افروخته

---

1. شدم.
2. سعدی ز چراغ.