کلیات سعدی/غزلیات/جان ندارد هر که جانانیش نیست
< کلیات سعدی | غزلیات
۱۱۸– ط
| جان ندارد هر که جانانیش نیست | تنگ عیشست آنکه بستانیش نیست | |||||
| هر که را صورت نبندد سرّ عشق | صورتی دارد ولی جانیش نیست | |||||
| گر دلی داری بدلبندی بده | ضایع آن کشور که سلطانیش نیست | |||||
| کامران آن دل که محبوبیش هست | نیکبخت آن سر که سامانیش نیست | |||||
| چشم نابینا زمین و آسمان | زان نمی‌بیند که انسانیش نیست | |||||
| عارفان درویش صاحب درد را | پادشا خوانند گر نانیش نیست | |||||
| ماجرای عقل پرسیدم ز عشق | گفت معزولست و فرمانیش نیست | |||||
| درد عشق از تندرستی خوشترست | گر چه بیش از صبر درمانیش نیست | |||||
| هر که را با ماهروئی سرخوشست | دولتی دارد که پایانیش نیست | |||||
| خانه زندانست و تنهائی ضلال[۱] | هر که چون سعدی گلستانیش نیست | |||||
- ↑ ملال.