کلیات سعدی/غزلیات/حدیث عشق به طومار در نمیگنجد
< کلیات سعدی | غزلیات
۱۶۰– ط
| حدیث عشق بطومار در نمیگنجد | بیان دوست[۱] بگفتار در نمیگنجد | |||||
| سماع انس که دیوانگان از آن مستند | بسمع مردم هشیار در نمیگنجد | |||||
| میسرت نشود عاشقی و مستوری | ورع بخانهٔ خمار در نمیگنجد | |||||
| چنان فراخ نشسته‌ست یار در دل تنگ | که بیش زحمت اغیار در نمیگنجد | |||||
| ترا چنانکه توئی من صفت ندانم کرد | که عرض جامه ببازار در نمیگنجد | |||||
| دگر بصورت هیچ آفریده دل ندهم | که با تو صورت دیوار در نمیگنجد | |||||
| خبر که میدهد[۲] امشب رقیب مسکین را؟ | که سگ بزاویهٔ غار در نمیگنجد | |||||
| چو گل ببار بود همنشین خار بود | چو در کنار بود خار در نمیگنجد | |||||
| چنان ارادت و شوقست در میان دو دوست | که سعی دشمن خونخوار در نمیگنجد | |||||
| بچشم دل نظرت میکنم که دیدهٔ سر | ز برق شعلهٔ دیدار در نمیگنجد | |||||
| ز دوستان که ترا هست جای سعدی نیست | گدا میان خریدار در نمیگنجد | |||||