کلیات سعدی/غزلیات/من از تو صبر ندارم که بی تو بنشینم

۴۲۴ – ط

  من از تو صبر ندارم که بیتو بنشینم کسی دگر نتوانم که بر تو بگزینم  
  بپرس حال من آخر چو بگذری روزی که چون همی گذرد روزگار مسکینم  
  من اهل دوزخم ار بیتو زنده خواهم شد که در بهشت نیارد خدای غمگینم  
  ندانمت که چگویم تو هر دو چشم منی که بیوجود عزیزت جهان نمی‌بینم  
  چو روی دوست نبینی جهان ندیدن به شب فراق منه شمع پیش بالینم  
  ضرورتست که عهدِ وفا بسر برمت و گر جفا بسر آید هزار چندینم  
  نه هاونم که بنالم بکوفتی[۱] از یار چو دیگ بر سر آتش[۲] نشان که بنشینم  
  بگرد بر سرم ای آسیای دور زمان[۳] بهر جفا که توانی که سنگ زیرینم  
  چو بلبل آمدمت تا چو گل ثنا گویم چو لاله لال بکردی زبان تحسینم  
  مرا پلنگ بسرپنجه ای نگار نکشت تو میکشی بسر پنجهٔ نگارینم  
  چو ناف آهو خونم بسوخت[۴] در دل تنگ برفت در همه آفاق بوی مشکینم  
  هنر بیار و زبان آوری مکن سعدی چه حاجتست بگوید[۵] شکر که شیرینم؟  


  1. بکوفتن.
  2. در نسخهٔ قدیمی: جمرم، و در نسخهٔ قدیمی دیگر: خورکم (؟)
  3. فلک.
  4. بریخت.
  5. که گوید.