کلیات سعدی/غزلیات/نه از چینم حکایت کن نه از روم

by سعدی

۴۲۸ – ط

	نه از چینم حکایت کن نه از روم			که من دل با یکی دارم درین بوم
	هر آنساعت که با یاد من آید			فراموشم شود موجود و معدوم
	ز دنیا بخش ما غم خوردن آمد			نشاید خوردن الّا رزق مقسوم
	رطب شیرین و دست از نخل کوتاه			زلال اندر میان و تشنه محروم
	از آن شاهد که در اندیشهٔ ماست			ندانم زاهدی در شهر معصوم
	بروی او نماند هیچ منظور			ببوی او نماند هیچ مشموم
	نه بی‌او عشق میخواهم نه با او			که او در سلک من حیفست منظوم
	رفیقان[۱] چشم ظاهربین بدوزید			که ما را در میان سریست مکتوم
	همه عالم گر اینصورت ببینند			کس اینمعنی نخواهد کرد مفهوم
	چنان سوزم که خامانم نبینند			نداند تندرست احوال محموم
	مرا گر دل دهی ور جان ستانی			عبادت لازمست و بنده ملزوم
	نشاید برد سعدی جان ازین کار			مسافر تشنه و جلّاب مسموم
	چو آهن تاب آتش می‌نیارد			همی‌باید[۲] که پیشانی کند موم

---

1. رقیبان.
2. نمی‌باید، چرا باید.