کلیات سعدی/غزلیات/هرگز نبود سرو به بالا که تو داری

۵۷۰ – ط، ب

  هرگز نبود سرو ببالا که تو داری یا مه بصفای[۱] رخ زیبا که تو داری  
  گر شمع نباشد شب دلسوختگان را روشن کند این غرّه غرا که تو داری  
  حوران بهشتی که دل خلق ستادند هرگز نستانند دل ما که تو داری  
  بسیار بود سرو روان و گل خندان لیکن نه بدین صورت و بالا که تو داری  
  پیداست که سرپنجهٔ ما را چه بود زور با ساعد سیمین توانا که تو داری  
  سحر سخنم در همه آفاق ببردند لیکن چه زند با ید بیضا که تو داری؟  
  امثال تو از صحبت ما ننگ ندارند جای مگسست اینهمه حلوا که تو داری  
  این روی بصحرا کند آن میل[۲] ببستان من روی ندارم مگر آنجا که تو داری  
  سعدی تو نیارامی و کوته نکنی دست تا سر نرود[۳] در سر سودا که تو داری  
  تا میل نباشد بوصال از طرف دوست سودی نکند حرص و تمنا که تو داری  


  1. یا مه بجمال، یا گل بصفای.
  2. روی.
  3. نکنی.