کلیات سعدی/غزلیات/هر که به خویشتن رود ره نبرد به سوی او

۴۸۲ – ط

  هر که بخویشتن رود ره نبرد بسوی او بینش ما نیاورد طاقت حسن روی او  
  باغ بنفشه و سمن بوی ندارد ای صبا غالیهٔ بساز[۱] از آن طرهٔ مشکبوی او  
  هر کس از او بقدر خویش آرزوئی همیکنند[۲] همت ما نمیکند زو بجز آرزوی او  
  من بکمند او درم او بمراد خویشتن گر نرود بطبع من من بروم بخوی او  
  دفع زبان[۳] خصم را تا نشوند مطلع دیده بسوی دیگری دارم و دل بسوی او  
  دامن من بدست او روز قیامت اوفتد عمر بنقد میرود در سر گفتگوی او  
  سعدی اگر برآیدت پای بسنگ دم مزن روز نخست گفتمت سر نبری ز کوی او  


  1. بسای.
  2. همیکند.
  3. گمان.