کلیات سعدی/غزلیات/هر که به خویشتن رود ره نبرد به سوی او
< کلیات سعدی | غزلیات
۴۸۲ – ط
هر که بخویشتن رود ره نبرد بسوی او | بینش ما نیاورد طاقت حسن روی او | |||||
باغ بنفشه و سمن بوی ندارد ای صبا | غالیهٔ بساز[۱] از آن طرهٔ مشکبوی او | |||||
هر کس از او بقدر خویش آرزوئی همیکنند[۲] | همت ما نمیکند زو بجز آرزوی او | |||||
من بکمند او درم او بمراد خویشتن | گر نرود بطبع من من بروم بخوی او | |||||
دفع زبان[۳] خصم را تا نشوند مطلع | دیده بسوی دیگری دارم و دل بسوی او | |||||
دامن من بدست او روز قیامت اوفتد | عمر بنقد میرود در سر گفتگوی او | |||||
سعدی اگر برآیدت پای بسنگ دم مزن | روز نخست گفتمت سر نبری ز کوی او |