کلیات سعدی/غزلیات/همه چشمیم تا برون آیی
< کلیات سعدی | غزلیات
۵۱۲ – ط
| همه چشمیم تا برون آئی | همه گوشیم تا چه فرمائی | |||||
| تو نه آن صورتی که بیرویت | متصور شود شکیبائی | |||||
| من ز دست تو خویشتن بکشم | تا تو دستم[۱] بخون نیالائی | |||||
| گفته بودی قیامتم بینند | این گروهی محب سودائی | |||||
| واینچنین روی دلستان که تراست | خود قیامت بود که بنمائی | |||||
| ما تماشاکنان کوته دست | تو درخت بلندبالائی | |||||
| سر ما و استان خدمت تو | گر برانی و گر ببخشائی | |||||
| جان بشکرانه دادن از من خواه | گر بانصاف با میان[۲] آئی | |||||
| عقل باید که با صلابت عشق | نکند پنجهٔ توانائی | |||||
| تو چه دانی که بر تو نگذشتست | شب هجران و روز تنهائی؟ | |||||
| روشنت گردد این حدیث چو روز | گر چو سعدی شبی به‌پیمائی | |||||