کلیات سعدی/غزلیات/همه چشمیم تا برون آیی

۵۱۲ – ط

  همه چشمیم تا برون آئی همه گوشیم تا چه فرمائی  
  تو نه آن صورتی که بیرویت متصور شود شکیبائی  
  من ز دست تو خویشتن بکشم تا تو دستم[۱] بخون نیالائی  
  گفته بودی قیامتم بینند این گروهی محب سودائی  
  واینچنین روی دلستان که تراست خود قیامت بود که بنمائی  
  ما تماشاکنان کوته دست تو درخت بلندبالائی  
  سر ما و استان خدمت تو گر برانی و گر ببخشائی  
  جان بشکرانه دادن از من خواه گر بانصاف با میان[۲] آئی  
  عقل باید که با صلابت عشق نکند پنجهٔ توانائی  
  تو چه دانی که بر تو نگذشتست شب هجران و روز تنهائی؟  
  روشنت گردد این حدیث چو روز گر چو سعدی شبی به‌پیمائی  


  1. دستی.
  2. در میان.