کلیات سعدی/مواعظ/بیفکن خیمه تا محمل برانند

by سعدی

۲۱ – ط

	بیفکن خیمه تا محمل برانند			که همراهان این[۱] عالم روانند[۲]
	زن و فرزند و خویش و یار و پیوند			برادر خواندگان کاروانند
	نباید بستن اندر صحبتی دل			که بی ایشان بمانی یا بمانند
	نه اول خاک بودست آدمیزاد			بآخر چون بیندیشی همانند
	پس آن بهتر که اول و آخر خویش			بیندیشند و قدر خود بدانند
	زمین چندی بخورد از خلق و چندی			هنوز از کبر سر بر آسمانند
	یکی بر تربتی فریاد میخواند			که اینان پادشاهان جهانند
	بگفتم تختهٔ بر کن ز گوری			ببین تا پادشه یا پاسبانند
	بگفتا تخته بر کندن چه حاجت			که میدانم که مشتی استخوانند
	نصیحت داروی تلخست و باید			که با جلاب در حلقت چکانند
	چنین سقمونیای شکرآلود			ز داروخانهٔ سعدی ستانند

---

1. ازین، آن منزل.
2. در دو نسخه بجای بیت اول این دو بیت است:

   	خداوندان نعمت میتوانند			که درویشان بیطاقت برانند
   	ولیکن دور گیتی را وفا نیست			همان بهتر که قدر خود بدانند