کلیات سعدی/مواعظ/یارب از ما چه فلاح آید اگر تو نپذیری

۵۳ – خ

  یارب از ما چه فلاح آید اگر تو نپذیری بخداوندی و فضلت که نظر باز نگیری  
  درد پنهان بتو گویم که خداوند کریمی یا نگویم که تو خود واقف اسرار ضمیری  
  گر برانی بگناهان قبیح از در خویشم هم بدرگاه تو آیم که لطیفی و خبیری  
  گر بنومیدی ازین در برود بندهٔ عاجز دیگرش چاره نماند که تو بی‌شبه و نظیری  
  دست در دامن عفوت زنم و باک ندارم که کریمی و حکیمی و علیمی و قدیری  
  خالق خلق و نگارندهٔ ایوان رفیعی خالق صبح و برآرندهٔ خورشید منیری  
  حاجت موری و اندیشهٔ کمتر حیوانی بر تو پوشیده نماند که سمیعی و بصیری  
  گر همه خلق بخصمی بدر آیند و عداوت چه تفاوت کند آنرا که تو مولا و نصیری  
  همه را ملک مجازست بزرگی و امیری تو خداوند جهانی که نه مردی و نه میری  
  سعدیا من ملک‌الموت غنی‌ام تو فقیری چاره درویشی و عجزست و گدائی و حقیری[۱]  


  1. فقیری.