| | | | | | |
| ۴۸۳ |
سحرگه رهروی در سرزمینی |
|
همی‌گفت این معمّا با قرینی |
۴۳۸ |
| |
که ای صوفی شراب آنگه شود صاف |
|
که در شیشه برآرد[۱] اربعینی |
|
| |
خدا زان خرقه بیزارست صد بار |
|
که صد بُت باشدش در آستینی |
|
| |
مروت گر چه نامی بی‌نشانست |
|
نیازی عرضه کن بر نازنینی |
|
| |
ثوابت باشد ای دارای خرمن |
|
اگر رحمی کنی بر خوشه‌چینی |
|
| |
نمی‌بینم نشاط عیش[۲] در کس |
|
نه درمان دلی نه درد دینی |
|
| |
درونها تیره شد باشد که از غیب |
|
چراغی برکند خلوت‌نشینی |
|
| |
گر انگشت سلیمانی نباشد |
|
چه خاصیّت دهد نقش نگینی |
|
| |
اگر چه رسم خوبان تندخوئیست |
|
چه باشد گر بسازد با غمینی |
|
| |
ره میخانه بنما تا بپرسم |
|
مآل خویش را از پیش‌بینی |
|
| |
نه حافظ را حضور درس خلوت[۳] |
|
| |
نه دانشمند را علم الیقینی |
|
