شاهنامه (تصحیح ترنر ماکان)/بخش کردن فریدون جهان را به پسران خود
بخش کردن فریدون جهانرا به پسران خود
چو شاه این چنین دید کردار چرخ | کزو ایرجش را نبُد ایچ برخ | |||||
نهفته چو بیرون کشید از نهان | بسه بهر کرد آفریدون جهان | |||||
یکی روم و خاور دگر ترک و چین | سوم دشت گردانِ ایران زمین | |||||
نخستین بسلم اندرون بنگرید | همه روم و خاور مر او را گزید | |||||
بفرمود تا لشکری بر کشید | گرازان سوی خاور اندر کشید | |||||
به تختِ کیان اندر آورد پای | همی خواندندیش خاور خدای | |||||
دگر تور را داد توران زمین | ورا کرد سالار ترکان و چین | |||||
یکی لشکری نام زد کرد شاه | کشید انگهی تور لشکر براه | |||||
بیامد به تخت کئی برنشست | کمر بر میان بست و بکشاد دست | |||||
بزرگان برو گوهر افشاندند | جهان پاک توران شهش خواندند | |||||
وزان پس چو نوبت بایرج رسید | مر او را پدر شهر ایران گزید | |||||
هم ایران و هم دشت نیزهوران | همان تخت شاهی و تاج سران | |||||
بدو داد کو را سزا دید تاج | همان تیغ و مُهر و همان تختِ عاج | |||||
سرانرا که بُد هوش و فرهنگ و رای | مر او را چه خواندند ایران خدای | |||||
نشستند هر سه بآرام شاد | چنان مرزبانانِ خسرونژاد | |||||
برامد برین روزگاری دراز | زمانه بدل در همی داشت راز | |||||
فریدون فرزانه شد سال خورد | بباغ بهار اندر آورد گرد | |||||
برین گونه گردد سراسر سخن | شود سست نیرو چو گردد کهن | |||||
چو آمد بکار اندرون تیرگی | گرفتند پر مایگان خیرگی | |||||
کنون باز گردم بکردارِ سلم | که چون ریخت زایرج همی خونِ گرم |