کلیات سعدی/غزلیات/آن کس که از او صبر محالست و سکونم

۴۲۲ – ب

  آنکس که ازو صبر محالست و سکونم بگذشت ده انگشت فرو برده بخونم  
  پرسید که چونی ز غم و درد جدائی گفتم نچنانم که توان گفت که چونم  
  زانگه که مرا روی تو محراب نظر شد از دست زبانها بتحمل چو ستونم  
  مشنو که همه عمر جفا برده‌ام از کس جز بر سر کوی تو که دیوار زبونم  
  بیمست چو شرح غم عشق تو نویسم کاتش بقلم درفتد از سوز درونم  
  آنانکه شمردند مرا عاقل و هشیار کو تا بنویسند گواهی بجنونم  
  شمشیر برآور که مرادم سر سعدیست ور سر ننهم در قدمت عاشقِ دونم