کلیات سعدی/غزلیات/آن که دل من چو گوی در خم چوگان اوست

۹۵– ب

  آنکه دل من چو گوی در خم چوگان اوست موقف آزادگان بر سر میدان اوست  
  ره بدر از کوی دوست نیست که بیرون برند سلسلهٔ پای جمع زلف پریشان اوست  
  چند نصیحت کنند بیخبرانم بصبر درد مرا ای حکیم صبر نه درمان اوست  
  گر کند انعام او در من مسکین نگاه ور نکند حاکمست بنده بفرمان اوست  
  گر بزند[۱] بیگناه عادت بخت منست ور بنوازد بلطف غایت احسان اوست  
  میل ندارم بباغ انس نگیرم بسرو سروی اگر لایقست قد خرامان اوست  
  چون بتواند نشست آنکه دلش غایبست یا بتواند گریخت آنکه بزندان اوست  
  حیرت عُشاق را عیب کند بی بصر بهره ندارد ز عیش[۲] هر که نه حیران اوست  
  چون تو گلی کس ندید در چمن روزگار خاصه که مرغی چو من بلبل بستان اوست  
  گر همه مرغی زنند سخت کمانان بتیر حیف بود بلبلی کاینهمه دستان اوست  
  سعدی اگر طالبی راه رو و رنج بر کعبه دیدار دوست صبر بیابان اوست  


  1. بکشد.
  2. عشق.