کلیات سعدی/غزلیات/خورشید زیر سایه زلف چو شام اوست

۹۴– ب

  خورشید زیر سایهٔ زلف چو شام اوست طوبی غلام قدّ صنوبر خرام اوست  
  آن قامتست نی بحقیقت قیامتست زیرا که رستخیز من اندر قیام اوست  
  بر مرگ دل خوشست درین واقعه مرا کب حیوة در لب یاقوت فام اوست  
  بوی بهار میدمدم[۱] یا نسیم صبح باد بهشت[۲] میگذرد یا پیام اوست  
  دل عشوه میفروخت که من مرغ زیرکم اینک فتاده در سر زلف چو دام اوست  
  بیچاره مانده‌ام همه روزی بدام او وینک[۳] فتاده‌ام بغریبی که کام اوست  
  هر لحظه در برم دل از اندیشه خون شود تا خود غلام کیست که سعدی غلام اوست  


  1. می‌دمد این.
  2. شمال.
  3. وینجا.