کلیات سعدی/غزلیات/یار من آن که لطف خداوند یار اوست
< کلیات سعدی | غزلیات
۹۳– ب
یار من آنکه لطف خداوند یار اوست | بیداد و داد و ردّ و قبول اختیار اوست | |||||
دریای عشق را بحقیقت کنار نیست | ور هست پیش اهل حقیقت کنار اوست | |||||
در عهد لیلی اینهمه مجنون نبودهاند | وین فتنه برنخاست که در روزگار اوست | |||||
صاحبدلی نماند درین فصل نوبهار | الاّ که عاشق گل و مجروح خار اوست | |||||
دانی کدام خاک برو رشک میبرم؟ | آنخاک نیکبخت که در رهگذار اوست | |||||
باور مکن که صورت او عقل من ببرد | عقل من آن ببرد که صورتنگار اوست | |||||
گر دیگران بمنظر زیبا نظر کنند | ما را نظر بقدرت پروردگار اوست | |||||
اینم قبول بس که بمیرم بر آستان | تا نسبتم کنند که خدمتگزار اوست | |||||
بر جور و بیمرادی و درویشی و هلاک | آنرا که صبر نیست محبت نه کار اوست | |||||
سعدی رضای دوست طلب کن نه حظ خویش | عبد آن کند که رای خداوندگار اوست |