کلیات سعدی/غزلیات/این باد بهار بوستانست

۷۹– ط

  این باد بهار بوستانست یا بوی وصال دوستانست  
  دل می‌برد این خط نگارین گوئی خط روی دلستانست  
  ای مرغ بدام دل[۱] گرفتار باز آی که وقت آشیانست  
  شبها من و شمع می‌گدازیم اینست که سوز من نهانست  
  گوشم همه روز از انتظارت بر راه و، نظر بر آستانست  
  ور بانگ مؤذنی میاید[۲] گویم که درای کاروانست  
  با آن همه دشمنی که کردی باز آی که دوستی همانست  
  با قوّت بازوان عشقت سر پنجهٔ صبر ناتوانست  
  بیزاری دوستان دمساز تفریق میان جسم و جانست  
  نالیدن دردناک سعدی بر دعوی دوستی بیانست  
  آتش بِنیِ قلم در انداخت وین حبر[۳] که میرود دخانست  


  1. گل.
  2. برآید.
  3. دود.