کلیات سعدی/غزلیات/برخیز که می‌رود زمستان

۴۴۷ – ط

  برخیز که میرود زمستان بگشای در سرای بستان  
  نارنج و بنفشه بر طبق نه منقل بگذار در شبستان  
  وین پرده بگوی تا بیکبار زحمت ببرد ز پیش ایوان  
  برخیز که باد صبح نوروز در باغچه میکند گلفشان  
  خاموشی بلبلان مشتاق در موسم گل ندارد امکان  
  آواز دهل نهان نماند در زیر گلیم و عشق پنهان  
  بوی گل[۱] بامداد نوروز و آواز خوش هزاردستان  
  بس جامه فروختست و دستار بس خانه که سوختست و دکان  
  ما را سر دوست بر کنارست آنک سر دشمنان و سندان  
  چشمی که بدوست برکند دوست بر هم ننهد[۲] ز تیرباران  
  سعدی چو بمیوه میرسد دست سهلست جفای بوستانبان  


  1. گل و.
  2. نزند.