کلیات سعدی/غزلیات/بس که در منظر تو حیرانم
< کلیات سعدی | غزلیات
۴۱۶– خ
بسکه در منظر تو حیرانم | صورتت را صفت نمیدانم | |||||
پارسایان ملامتم مکنید | که من از عشق توبه نتوانم | |||||
هر که بینی بجسم و جان زندهاست | من بامید وصل جانانم | |||||
بچه کار آید این بقیت جان[۱] | که بمعشوق برنیفشانم؟ | |||||
گر تو از من عنان بگردانی | من بشمشیر برنگردانم | |||||
گر بخوانی مقیم درگاهم | ور برانی مطیع فرمانم | |||||
من نه آنم که سُست بازآیم | ور ز سختی بلب رسد جانم | |||||
گر اجابت کنی و گر نکنی | چارهٔ[۲] من دعاست میخوانم | |||||
سهل باشد صعوبت[۳] ظلمات | گر بدست آید آب حیوانم | |||||
تا کی آخر جفا بری سعدی؟ | چکنم پای بند احسانم | |||||
کار مردان تحملست و سکون | من کیم؟ خاکپای مردانم |