کلیات سعدی/غزلیات/بس که در منظر تو حیرانم

۴۱۶– خ

  بسکه در منظر تو حیرانم صورتت را صفت نمیدانم  
  پارسایان ملامتم مکنید که من از عشق توبه نتوانم  
  هر که بینی بجسم و جان زنده‌است من بامید وصل جانانم  
  بچه کار آید این بقیت جان[۱] که بمعشوق برنیفشانم؟  
  گر تو از من عنان بگردانی من بشمشیر برنگردانم  
  گر بخوانی مقیم درگاهم ور برانی مطیع فرمانم  
  من نه آنم که سُست بازآیم ور ز سختی بلب رسد جانم  
  گر اجابت کنی و گر نکنی چارهٔ[۲] من دعاست میخوانم  
  سهل باشد صعوبت[۳] ظلمات گر بدست آید آب حیوانم  
  تا کی آخر جفا بری سعدی؟ چکنم پای بند احسانم  
  کار مردان تحملست و سکون من کیم؟ خاکپای مردانم  


  1. عمر، حال (؟)
  2. قدرت.
  3. حکایت، شکایت.