کلیات سعدی/غزلیات/سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم
< کلیات سعدی | غزلیات
۴۱۷– ب، خ
| سخن عشق تو بی آنکه برآید بزبانم | رنگ رخساره خبر میدهد از حال[۱] نهانم | |||||
| گاه[۲] گویم که بنالم ز پریشانی حالم | باز گویم که عیانست چه حاجت ببیانم | |||||
| هیچم از دنیی و عقبی نبرد گوشهٔ خاطر | که بدیدار تو شغلست و فراغ از دو جهانم | |||||
| گر چنانست که رویِ[۳] من مسکین گدا را | بدر غیر ببینی، ز در خویش برانم | |||||
| من در اندیشه آنم که روان بر تو فشانم | نه در اندیشه که خود را ز کمندت برهانم | |||||
| گر تو شیرین زمانی نظری نیز بمن کن | که بدیوانگی از عشق تو فرهاد زمانم | |||||
| نه مرا طاقت غربت نه ترا خاطر قربت | دل نهادم بصبوری که جز این چاره ندانم | |||||
| من همان روز بگفتم که طریق تو گرفتم | که بجانان نرسم تا نرسد کار بجانم | |||||
| دُرم از دیده چکانست بیاد لب لعلت | نگهی باز بمن کن که بسی دُر بچکانم | |||||
| سخن از نیمه بریدم که نگه کردم و دیدم | که بپایان رسدم عمر و بپایان نرسانم | |||||