کلیات سعدی/غزلیات/بی‌دل گمان مبر که نصیحت کند قبول

۳۴۹– ط

  بیدل گمان مبر که نصیحت کند قبول من گوش استماع ندارم لمن یقول  
  تا عقل داشتم نگرفتم طریق عشق جائی دلم برفت که حیران شود عقول  
  آخر نه دل بدل رود، انصاف من بده چونست من بوصل تو مشتاق و تو ملول؟  
  یکدم نمیرود که نه در خاطری ولیک بسیار فرق باشد از اندیشه تا وصول  
  روزی سرت ببوسم و در پایت اوفتم پروانه را چه حاجت پروانهٔ دخول؟  
  گنجشک بین که صحبت شاهینش آرزوست بیچاره در هلاک تن خویشتن عجول  
  نَفسی تَزُول عاقبة الامر فی الهوی یا مُنیتی وَ ذکرک فی النفس[۱] لایَزول  
  ما را بجز تو در همه عالم عزیز نیست گر رد کنی بضاعت مزجاة ور قبول  
  ای پیک نامه‌بر[۲] که خبر میبری بدوست یالیت اگر بجای تو من بودمی رسول  
  دوران دهر و تجربتم[۳] سر سپید کرد وز سر بدر نمیرودم همچنان فضول  
  سعدی چو پای بند شدی بار غم ببر عیار دست بسته نباشد مگر حمول  


  1. فی‌القلب.
  2. نامه ور.
  3. تربیتم، دوران دهر عاقبتم.