کلیات سعدی/غزلیات/دیدی ای دل که دگر باره چه آمد پیشم
< کلیات سعدی | غزلیات
۶۵۷
دیدی ایدل که دگر باره چه آمد پیشم | چه کنم با که بگویم چه خیال اندیشم؟ | |||||
کاش بر من نرسیدی ستم عشق رخت | که فرو مانده بحال دل تنگ خویشم | |||||
دلبرا نازده در مار سر زلف تو دست | چکند[۱] کژدم هجران تو چندین نیشم | |||||
همچو دف میخورم از دست جفای تو قفا | چنگوار از غم هجران تو سر در پیشم | |||||
آبرویم چه بری آتش عشقم بنشان | کمتر از خاکم و بر باد مده زین بیشم | |||||
گر بجان ناز کنی گر نکنم در رویت (؟) | تا بدانی که توانگر دلم ار درویشم | |||||
دمبدم در دلم آید که دم کفر زنم | تا بجان فتنهٔ آن طرهٔ کافر کیشم | |||||
عقل دیوانه شد از سعدی دیوانه مزاج | با پریشانی از آن بر سر حال خویشم |
- ↑ ظاراً «چه زند» درست باشد.