کلیات سعدی/غزلیات/ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی
< کلیات سعدی | غزلیات
۶۱۳ – ط
| ذوقی چنان ندارد بیدوست زندگانی | دودم بسر برآمد زین آتش نهانی | |||||
| شیراز در نبستست از کاروان ولیکن | ما را نمی‌گشایند[۱] از قید مهربانی | |||||
| اشتر که اختیارش در دست خود نباشد | میبایدش کشیدن باری بناتوانی[۲] | |||||
| خون هزار وامق خوردی بدلفریبی | دست از هزار عذرا بردی بدلستانی | |||||
| صورت نگار چینی بیخویشتن بماند | گر صورتت ببیند سر تا بسر معانی | |||||
| ای بر در سرایت غوغای عشقبازان | همچون بر آب شیرین آشوب[۳] کاروانی | |||||
| تو فارغی و عشقت بازیچه مینماید | تا خرمنت نسوزد تشویش[۴] ما ندانی | |||||
| میگفتمت که جانی دیگر دریغم آید | گر جوهری به از جان ممکن بود تو آنی | |||||
| سروی چو در سماعی بدری چو در حدیثی | صبحی چو در کناری شمعی چو در میانی | |||||
| اول چنین نبودی باری حقیقتی شد | دی حظ نفس بودی امروز قوت جانی | |||||
| شهر آن تست و شاهی فرمای هر چه خواهی | گر بیعمل ببخشی ور بی‌گنه برانی | |||||
| روی امید سعدی بر خاک آستانست | بعد از تو کس ندارد یا غایةالامانی | |||||