کلیات سعدی/غزلیات/زنده شود هر که پیش دوست بمیرد

۱۸۲– ط

  زنده شود هر که پیش دوست بمیرد مرده دلست آنکه هیچ دوست نگیرد  
  هر که ز ذوقش درون سینه صفائیست شمع دلش را ز شاهدی نگزیرد  
  طالب عشقی دلی چو موم بدست آر سنگ سیه صورت نگین نپذیرد  
  صورت سنگیندلی کُشنده سعدیست هر که بدین صورتش کشند نمیرد[۱]  


  1. در بعضی نسخ چاپی این بیت هم هست:
      صد چو من در فراق تو میراد وآنکه ترا بیند و بدوست نگیرد