کلیات سعدی/غزلیات/ز حد گذشت جدایی میان ما ای دوست
< کلیات سعدی | غزلیات
۱۰۳– ب
ز حد گذشت جدائی میان ما ایدوست | بیا بیا که غلام توام بیا ایدوست | |||||
اگر جهان همه دشمن شود ز دامن تو | بتیغ مرگ شود دست من رها ایدوست[۱] | |||||
سرم فدای قفای ملامتست چباک | گرم بود سخن دشمن از قفا ایدوست؟ | |||||
بناز اگر بخرامی جهان خراب کنی | بخون خسته اگر تشنهٔ هلا ایدوست | |||||
چنان بداغ تو باشم[۲] که گر اجل برسد | بشرعم از تو ستانند خونبها ایدوست | |||||
وفای عهد نگه دار و از جفا بگذر | بحق آنکه نیم یار بیوفا ایدوست | |||||
هزار سال پس از مرگ من چو بازآئی | ز خاک نعره برآرم که مرحبا ایدوست | |||||
غم تو دست برآورد و خون چشمم ریخت | مکن که دست برآرم بربنا ایدوست | |||||
اگر بخوردن خون آمدی هلا برخیز | و گر ببردن دل آمدی بیا ایدوست[۳] | |||||
بساز با من رنجور ناتوان ای یار | ببخش بر من مسکین بینوا ایدوست | |||||
حدیث سعدی اگر نشنوی چه چاره کند؟ | بدشمنان نتوان گفت ماجرا ایدوست |