کلیات سعدی/غزلیات/ز حد گذشت جدایی میان ما ای دوست

۱۰۳– ب

  ز حد گذشت جدائی میان ما ایدوست بیا بیا که غلام توام بیا ایدوست  
  اگر جهان همه دشمن شود ز دامن تو بتیغ مرگ شود دست من رها ایدوست[۱]  
  سرم فدای قفای ملامتست چباک گرم بود سخن دشمن از قفا ایدوست؟  
  بناز اگر بخرامی جهان خراب کنی بخون خسته اگر تشنهٔ هلا ایدوست  
  چنان بداغ تو باشم[۲] که گر اجل برسد بشرعم از تو ستانند خونبها ایدوست  
  وفای عهد نگه دار و از جفا بگذر بحق آنکه نیم یار بیوفا ایدوست  
  هزار سال پس از مرگ من چو بازآئی ز خاک نعره برآرم که مرحبا ایدوست  
  غم تو دست برآورد و خون چشمم ریخت مکن که دست برآرم بربنا ایدوست  
  اگر بخوردن خون آمدی هلا برخیز و گر ببردن دل آمدی بیا ایدوست[۳]  
  بساز با من رنجور ناتوان ای یار ببخش بر من مسکین بینوا ایدوست  
  حدیث سعدی اگر نشنوی چه چاره کند؟ بدشمنان نتوان گفت ماجرا ایدوست  


  1. این بیت در یک نسخه معتبر است و بیت بعد نیز چنین:
      سری فدای ملامت چه التفات کند گرش بود سخن دشمن از قفا ایدوست  
  2. بداغ عشق چنانم.
  3. در بعضی از نسخ این بیت نیست.